Τα τελευταία χρόνια στην καθημερινή μου τροχιά απ’ το σπίτι στο ιατρείο και τούμπαλιν, βλέπω κατά κόρον ηλικιωμένους ανθρώπους. Σαν να μην υπάρχουν πια νεότεροι. Κάποιοι περπατούν άνετα κι άλλοι με δυσκολία σέρνουν ένα πόδι- κατάλοιπο εγκεφαλικού,ή κοντοστέκονται με τις σακούλες στο χέρι κάθε δύο βήματα,κοιτώντας γύρω τους μ’ απόγνωση, ανάμεσα στα αυτοκίνητα που φράζουν τη δίοδο παντού, διπλοπαρκαρισμένα σαν οχυρά ή πάνω στα πεζοδρόμια. Τα coffe-to-go στη Λαμπράκη πολλαπλασιάστηκαν.
Δύο δρόμους παραδίπλα μου υπάρχει ένα που ανοίγει κάθε δύο χρόνια μ’ άλλο όνομα franchise. Στην αρχή είναι πεντακάθαρο κι οργανωμένο- βλεπεις τη λαχτάρα για επιτυχία- κι όσο ο καιρός περνάει κι η προσδοκία διαψευδεται, αρχίζει να δείχνει παλιακό και μίζερο, βλέπεις στο μάτι του ιδιοκτήτη την παραίτηση, χέστηκε και να είναι ευγενικός, κοιτάει πως να το ξεφορτωθεί πια.
Άπατο θα πάει κι αυτή τη φορά με τέσσερα άτομα προσωπικό, μηδενική κατανάλωση και τον διπλό καπουτσίνο 2.30.
Υπάρχουν κι άστεγοι στη Λαμπράκη πλέον. Δύο τουλάχιστον. Με τα στρωσίδια τους εγκατεστημένα στο πεζοδρόμιο.
Και μπόλικοι τρελοί. Άλλοι μ’ αγριεμένο βλέμμα, άλλοι καλόβολοι σαν πρόβατα κάθονται μόνοι για καφέ μ’ ένα μάτσο φωτογραφίες και (τους) μιλάνε μόνοι.
Μαθαίνω για θανάτους αγαπημένων μου ασθενών-17 χρόνια που δουλεύω πια δεν είναι λίγα-τους βλέπω άλλους και λέω “Παναγία μου! Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τον/την βλέπω!”
Και τρομάζω και στενοχωριέμαι, γιατί είναι πολύ συχνά οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας που σύντομα θα αποχωρήσουν, άνθρωποι με θαυμαστή διαύγεια και ζεστασιά, χωρίς πόζα και κόμπλεξ(πια;), άνθρωποι κοινωνικοί, με λαχτάρα κι ικανότητα για επικοινωνία, με χιούμορ κι ικανότητα να αυτοσαρκαστούν και με διάθεση να προσφέρουν ακόμη όπου και όπως μπορούν.
Ταγμένοι στη φροντίδα κάποιου αρρώστου συντρόφου, των παιδιών, των εγγονιών. Στην προσωπική φροντίδα κιόλας, όχι δι αντιπροσώπου…
Μακάρι να μην είναι έτσι, χίλιες φορές μακάρι, μα αυτή η εικόνα που έχω από την Τούμπα, εδώ στη Θεσσαλονίκη, νομίζω πως είναι αυτό που συμβαίνει σ’ ολόκληρη τη χώρα…
Λέξεις: Κατερίνα Κανατσιοπούλου
Πηγή: parallaximag.gr