Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Η Εθνική υπήρξε ανώτερη για ένα ολόκληρο ημίχρονο απέναντι στην θεωρητικά πιο ποιοτική Σουηδία, κερδίζοντας εύλογα τις εντυπώσεις, αλλά αφήνοντας – λίγο προτού πάει στα αποδυτήρια – μία αίσθηση αγωνιστικής αδικίας για τις σοβαρές φάσεις που πραγματοποίησε, οι οποίες όλες κατέληξαν στο δοκάρι. Κι ενώ η προσπάθεια ήταν αντάξια των περιστάσεων, πόσο μάλλον σε μία έδρα με ντεσαβαντάζ για τους Έλληνες διεθνείς, τα στενά περιθώρια τους ανάγκασαν να ρισκάρουν στο β’ μέρος, χωρίς όμως να επαναλαμβάνουν τη συγκροτημένη εικόνα του αρχικού 20λέπτου. Κι εκεί λοιπόν, εισέρχεται στη συζήτηση η δεδομένα αδύναμη εικόνα της άμυνας, για την οποία έχουν έρθει από χθες στο προσκήνιο της κουβέντας μας εναλλακτικές ξεχασμένων προσώπων ή πιθανόν άλλες επιλογές σε τακτική.

Πιστά στη σύνθεση με παρουσία τριών στόπερ

Ο Φαν Σιπ προτίμησε και σε αυτό τον αγώνα της μέγιστης πρόκλησης μία σίγουρη τριάδα αμυντικών με τα ακόλουθα στηρίγματα των δύο ακραίων μπακ. Σε αυτή την επιλογή ατόμων στο κέντρο της άμυνας προτιμήθηκαν οι Μαυροπάνος και Χατζηδιάκος, και ένας ακόμη ο αριστεροπόδαρος Τσιμίκας. Ο τελευταίος πήρε τη θέση του Τζαβέλλα, ο οποίος βάσει των χθεσινών πεπραγμένων της Εθνικής αποδείχθηκε απώλεια. Φυσικά από πλευράς τακτικής ήταν εξ αρχής ορθή, έχοντας ασφαλίσει σε σημαντικό βαθμό την ασφάλεια στα μετόπισθεν και αποκρούοντας οποιαδήποτε εκδήλωση επίθεσης των Σουηδών. Η όλη συζήτηση βέβαια, επικεντρώνεται στην ατομική τους απόδοση, για την οποία ορισμένοι από αυτούς δεν είχαν δώσει αιτία προς σχολιασμό, τουλάχιστον όχι ιδιαίτερα αρνητικό.

Στο τελευταίο όμως ματς, τόσο ο Μαυροπάνος, όσο και ο Χατζηδιάκος παρουσίασαν σημάδια ασυνεννοησίας, έλλειψη αποφασιστικότητας και στοιχειώδους αντίληψης σε κρίσιμες καταστάσεις που περιμένει κανείς τον αμυντικό επιπέδου να αντιδράσει διαφορετικά, με επιτυχία. Η έκθεση τους μπροστά στην ιδέα του ρίσκου όλης της ομάδας για περισσότερα μέτρα ψηλά, ευνόησε τα γερά χαρτιά των Σουηδών. Ο ταχύς Ισάκ υπό αυτές τις νέες διαμορφωθείσες συνθήκες βρήκε χώρο. Προσπέρασε εύκολα αρκετές φορές τα βαριά κορμιά των Ελλήνων αμυντικών, τελείωσε και ένα όμορφο γκολ με αρνητικό εξίσου πρωταγωνιστή τον διστακτικό Βλαχοδήμο στην έξοδο.

Για άλλη μία φορά αποδείχθηκε πως ο συντηρητικός τρόπος που προσεγγίζει η Εθνική τον ανασταλτικό τομέα, είναι και η πιο δοκιμασμένη συνταγή. Ειδικά απέναντι σε ανώτερους αντιπάλους, με τους οποίους μετρά μόνο θετικές εμφανίσεις ως σύνολο. Αντιθέτως, όταν πρόκειται για την αναζήτηση πάση θυσία του γκολ, της ανάπτυξης, της αποκόμισης του τίτλου νικητή, οι Έλληνες ακόμη δεν μπορούν να προσαρμοστούν στον αντίστοιχο ρόλο. Με το που υπήρξε το χρέος της επίθεσης, τα σέντερ μπακ δίχως υποστήριξη από αμυντικό σύστημα ή από ένα κέλυφος που συλλογικά όλοι μαζί δημιουργούν, έμειναν απροστάτευτοι μπροστά στο πλεονέκτημα ανοιχτού χώρου των Φόρσμπεργκ και Ισάκ.

Οι νέοι αμυντικοί και οι… προηγούμενοι

Όσον αφορά σε άλλες αξιόπιστες λύσεις, πιο έμπειρες, στο ρόστερ του Ολλανδού κόουτς δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Ένας, ο Τζαβέλλας, απουσίαζε, ενώ εδώ που τα λέμε έχει κυλήσει ο χρόνος από το επεισόδιο  Μανωλά – Παπασταθόπουλου. Ειδικά ο τελευταίος δεν χαρακτηρίζεται εύκολα τώρα μία αξιόπιστη λύση – ως υπέρβαση – έναντι αυτών που ήδη εμπιστευόμαστε. Σχετικά με τον Μανωλά, τα στοιχεία του (τρέξιμο, άμεση αντίδραση κλπ.) ασφαλώς και λείπουν. Όμως, η απομάκρυνσή τους τοποθετείται τρία χρόνια σχεδόν πίσω, δίχως να αποτελούν βάσιμα επιχειρήματα σε μία συζήτηση περί αλλαγών. Ο καιρός έχει επέλθει από εκείνο το ατυχές συμβάν με τον Αθανασιάδη, ενώ πραγματική χαμένη ευκαιρία φαντάζει ο Σιόβας, καθώς με τον τρόπο τους οι δύο πλευρές χάραξαν τελικά διαφορετικό δρόμο.

Η αλήθεια είναι πως τα δύο σέντερ μπακ, Χατζηδιάκος και Μαυροπάνος, δεν είχαν υποπέσει σε τόσο τρανταχτά σφάλματα όπως χθες. Σε σημείο που μας ανησύχησε η σύγχυση που έπειτα είχαν σε κάθε ενέργεια, κυρίως ο Χατζηδιάκος με τα άμυαλα φάουλ του σε αντιπάλους. Δίκαιη μάλιστα και η κόκκινη. Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι η εύρεση μονάχα επιπλέον, ίσως καλύτερων μονάδων στην άμυνα – αυτό σίγουρα θα ελεγχθεί. Το θέμα είναι η Εθνική μας να περάσει στην επόμενη πίστα, την πιο δύσκολη και ύπουλη. Αυτή που αφορά την εξέλιξη του ποδοσφαίρου της, την ένταξη ολοένα και πιο ελπιδοφόρων παικτών που ίσως θα μπορούσαν να υποστηρίξουν αυτή την φιλοσοφία, όπως ορισμένοι έδειξαν χθες να την αντέχουν, να την ακολουθούν. Αυτή δηλαδή της οργάνωσης, της ομαδικής δημιουργίας.

Αναδημοσιευμένο από το georgiouclub.gr

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial