Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Οι περισσότεροι σταθήκαμε μπροστά στην οθόνη για να πάρουμε μία πρώτη γεύση από την πολυαναμενόμενη τριάδα των Μέσι, Εμπαπέ και Νεϊμάρ και την πρεμιέρα της Παρί, αλλά η ομάδα που μας ενθουσίασε ήταν ο άσημος αντίπαλός της, η Κλαμπ Μπριζ. Βλέποντας λοιπόν, την απόλυτη έννοια ομάδας και συνόλου στους Βέλγους, μας ήρθε στο μυαλό η πετυχημένη ομάδα του Ολυμπιακού τη σεζόν 2019-20, ενώ μας προέκυψε και το παράπονο για την απουσία πλέον μίας ευπαρουσίαστης αγωνιστικά ομάδας από το αντίστοιχα φτωχό μας και αλαζονικό ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το χθεσινό βράδυ γεννούσε πράγματι προσδοκίες. Η «πρώτη» του Μέσι με την νέα του παρέα. Η άποψη πολλών πως η Παρί πρόκειται για άτρωτη και το ακλόνητο φαβορί του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και έπειτα από καιρό μας δινόταν η ευκαιρία να το δούμε από το αναπαυτικό μας σαλόνι. Μόνο που στη πράξη τελικά, ούτε ιδιαίτερο θέαμα αποκομίσαμε, ούτε οι μάγοι πρόκοψαν όπως τους φανταζόμασταν από τα πεπραγμένα τους στο παρελθόν. Φυσικά, ούτε και η μετάδοση ήταν ανάλογης ποιότητας (MEGA από υποβρύχιο περιέγραφες;).
Η ομάδα που μας απέσπασε την προσοχή ήταν οι νεαροί Βέλγοι. Το αυστηρώς και μόνο κάθετο ποδόσφαιρό τους, μα κυρίως η ομαδικότητα. Ένα απόλυτο σύνολο που θαρρούσαμε πως θα το πρόσφεραν μία αρμάδα αστέρων της απέναντι πλευράς. Η Μπριζ ήταν αυτή των αξιοσημείωτων στιγμών, εκείνη που έφερνε μαζί της όλα τα σύγχρονα στοιχεία, κάτι που το αναμέναμε με τόση ευκολία από τους χλιδάτους και – σε μεγάλο βαθμό – προβεβλημένους Παριζιάνους.
Η παρουσία των Βέλγων όπως αυτή του… Ολυμπιακού
Από την μία πλευρά, υπήρχαν στον αγωνιστικό χώρο παίκτες συνεργασίας, με εστίαση σε όλα τα πλεονεκτήματα της εποχής μας. Συγκεκριμένα, και τα δύο ακραία μπακ των Βέλγων συμμετείχαν ενεργά στην ανάπτυξη, όπως και στην υπόθεση απειλής υπήρχαν οι κύριοι εκφραστές τους, οι ευκίνητοι και ποιοτικά ικανοί Λανγκ και Κατελέρ. Ειδικά ο δεύτερος ερχόταν ανάμεσα στα αντίπαλα σέντερ μπακ, τους ενοχλούσε και τους τραβούσε μάλιστα μαζί του με συνεχείς, κερδισμένες κατοχές και τον ασφαλή έλεγχο της μπάλας που ανησυχούσε τους εκτεθειμένους αμυντικούς των Γάλλων. Λίγο πολύ, αυτοί δύο μας έφεραν στο νου την φιγούρα του Ποντένσε, το νεανικό του ταλέντο με την απαιτούμενη φιλοδοξία. Επιπλέον, η δίψα των μονάδων της Μπριζ ήταν παρόμοια με την αντίστοιχη ενός Τσιμίκα, ο οποίος όταν πρωταγωνιστούσε στα «αστέρια» αποσκοπούσε στη διάκριση. Μοχθούσε για τη φανέρωση όλων των στοιχείων του προς προσέλκυση υποψήφιων μνηστήρων.
Και ενώ οι συνδυασμοί έδιναν και έπαιρναν στους γηπεδούχους, η Παρί πολύ απλά δεν δικαίωσε τη δικαιολογημένη μας προσμονή. Προς το παρόν βέβαια, καθώς ως ομάδα σίγουρα θα μας προσφέρει εικόνες ποιότητας. Το στοιχείο όμως, που δεν προκύπτει από τη συνύπαρξη όλων των ακριβοπληρωμένων και νέων μελών της είναι η χημεία. Η έλλειψη συμβιβασμού από πλευράς των πάντων στην έννοια του συνόλου, για την οποία όμως θα έχει και μερίδιο ευθύνης ο Ποτσετίνο. Αυτή τη δεδομένη στιγμή, η Παρί βασίζεται πρωτίστως στη προσωπική ενέργεια των κορυφαίων της, σκηνικό που το παρατηρήσαμε και πέρσι. Μπορεί οι μπροστινοί να βρουν αρμονία μεταξύ τους, αλλά για τις δύο αντίστοιχες γραμμές το τοπίο μοιάζει θολό. Ειδικά οι μέσοι των Παριζιάνων δείχνουν αποκομμένοι, παίκτες δηλαδή του ενός και μόνο καθήκοντος εντός του γηπέδου.
Κλαμπ Μπριζ, πιστή στα «θέλω» του αθλήματος
Πάντως σε καμία περίπτωση η Παρί δεν εμφάνιζε τα χαρακτηριστικά ποδοσφαίρου που αποτελούν τις νέες νόρμες του αθλήματος. Ελάχιστοι κάθετοι συνδυασμοί. Ενέργειες που άρχιζαν και τελείωναν στα πόδια του ενός και μόνο παίκτη, καμία απολύτως έντονη αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Απέναντι τους, ήταν μία ομάδα πλήρως ανταποκρινόμενη στις συνθήκες της διοργάνωσης βάσει της δυναμικότητάς της. Οι Βέλγοι άλλωστε, ανήκουν σε ένα γκρουπ ομάδων, όπως ο δικός μας Ολυμπιακός ή κάποτε οι άλλες ελληνικές ομάδες. Η Μπριζ αποτελεί μία μαγιά παικτών που έχει όμοια χαρακτηριστικά με εκείνη του Μαρτίνς στη δεύτερή του χρονιά.
Το έργο βέβαια, ίσως επαναληφθεί και στους Βέλγους, και πιθανόν είναι ήδη προδιαγραμμένο. Πωλήσεις, ανάδειξη πρωτάκουστων ποδοσφαιριστών και πάει λέγοντας. Όμως, δεν παύει η χθεσινή τους ορμητικότητα να μας γέμισε ζήλια ή αλλιώς θαυμασμό. Σίγουρα και ερωτηματικά ως προς τους δικούς μας αχαΐρευτους συλλόγους που κυριεύονται από μία κοντόφθαλμη οπτική γεμάτη έντονες και ζωηρές ανακοινώσεις ή παρασκηνιακές αντιλογίες. Αντί λοιπόν, να διδάσκονται από τα βήματα αντίστοιχων κλαμπ, επιμένουν σε μία νοοτροπία που δεν απαντάται σε καμία των περιπτώσεων στην Ευρώπη.
ΥΓ. Η πραγματική απογοήτευση χθες ήταν ο Νεϊμάρ…
Αναδημοσιευμένο από το georgiouclub.gr