Πώς αυτού του είδους η δημοσιογραφική κουλτούρα “εκπαιδεύει” στον μισογυνισμό και τον ηλικιακό ρατσισμό, υπό τον μανδύα του celebrity gossip
Ούτε στο εξωτερικό η κατάσταση είναι καλύτερη, αλλά ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν τρία πράγματα που ξυπνούν αληθινό μίσος για τις γυναίκες. Όχι απλή ειρωνεία και τρολάρισμα. Μίσος. Η εγκυμοσύνη σε ηλικία άνω των 40, τα γκρίζα μαλλιά και ο έρωτας.
Ας πούμε, εβδομάδες τώρα, μαίνονται εξώφυλλα και τίτλοι πραγματικής λύσσας για τη σχέση της Δέσποινας Βανδή με τον Βασίλη Μπισμπίκη. Όλοι, κοιτάμε από την άλλη, δεν αναφερόμαστε καθόλου στον «ελέφαντα στο δωμάτιο», πιστεύοντας, ότι το να μην αναφερθούμε σ’ αυτή τη χυδαιότητα, μας κάνει ανθρώπους του καλού κόσμου. Πολύ διακριτικούς. Καθόλου κουτσομπόληδες. Τι είμαστε; Τίποτα μικροαστοί για να ασχολούμαστε με τόσο χαμηλά ντεσιμπέλ; Κι όμως.
Κοιτώντας, προσπερνώντας (και κάποτε συμμετέχοντας στην πλακίτσα) με τους χαρακτηρισμούς –προς την τραγουδίστρια, κυρίως- για την ηλικία της, για τις επιλογές της και για τον τρόπο που κατευθύνει τη ζωή της μετά το τέλος του γάμου της, νομιμοποιούμε αυτού του είδους την αντιμετώπιση.
Είναι η αντιμετώπιση της πατριαρχίας σε οποιαδήποτε επιλογή δεν συμπλέει με τα μοτίβα της. Μοτίβα που υπαγορεύουν στη γυναίκα σε ποια ηλικία θα τεκνοποιήσει, πώς θα πολιτευθεί μετά από ένα διαζύγιο, πώς θα αποφασίσει να διαχειριστεί την εικόνα της όσο περνούν τα χρόνια, τι είδους μητέρα θα επιλέξει να είναι, τι είδους «πρότυπο».
Το χώσιμο της μύτης στις ζωές των άλλων και ειδικά στις ζωές των γυναικών είναι μια αγαπημένη ασχολία του λεγόμενου lifestyle Τύπου, που για χρόνια στην Ελλάδα –και μέσα από αναρίθμητα έντυπα- έπαιζε και τον ρόλο του μπάτσου στις ιδιωτικές ζωές των celebrities.
Δεν παύει, όμως, να είναι ένας Τύπος αναχρονιστικός, σακατεμένος από το PR, χωμένος στις ναφθαλίνες και την οπισθοδρόμηση, με άπειρα σκάνδαλα δεοντολογίας και ακόμη περισσότερες απρέπειες εναντίον της ιδιωτικότητας ανθρώπων που είδαν τη ζωή τους στα μανταλάκια, επειδή επέλεξαν να ζήσουν χωρίς φίλτρα.
Ο ηλιακός ρατσισμός και ο μισογυνισμός γνωρίζουν νέες μέρες δόξας στο πρόσωπο της Βανδή. Και φυσικά συντηρούν όλο το συστημικό μίσος σε οτιδήποτε δεν χωρά στα πατριαρχικά κουτάκια. Σπουδαίο που εκείνη δεν ασχολείται, γνωρίζοντας προφανώς όλο αυτό το σύστημα από μέσα. Τραγικό για όλους εμάς που εξακολουθούμε να κρατάμε τον αναπνευστήρα και να συντηρούμε στη ζωή όλα αυτά τα απίστευτης κακότητας ζόμπι που μας λένε τι να κάνουμε.
Ή ακόμη χειρότερα, που απευθύνονται στα ταπεινότερα ένστικτά μας και μας καλούν να τα αγοράσουμε ή να κλικάρουμε πάνω στους χυδαίους τίτλους για να πάρουμε μάτι τις ζωές ανθρώπων, απολύτως άγνωστων μας. (Σ.Σ.: Για να γίνει αντιληπτό το πόσο αυτή η “δημοσιογραφία” εκπαιδεύει στην κουλτούρα του μισογυνισμού, αξίζει κανείς να ρίξει μία ματιά σε σχόλια κάτω από το θέμα της σχέσης της τραγουδίστριας με τον ηθοποιό).
Βέβαια, πολλοί θα είναι εκείνοι που θα υποστηρίξουν -και όχι άδικα- ότι μέσα στα χρόνια, οι celebrities ήταν που δημιούργησαν όλο αυτό το τέρας. Η διαδικασία “ξεβλαχέματος”, ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 σήκωνε πολλή “κλειδαρότρυπα”, πολλές καθόλου τυχαίες φωτογραφήσεις, πολλά φλύαρα stories για τους γάμους, τα διαζύγια, τα βαφτίσια και τις κόντρες των (wanna be) διάσημων.
Όμως, όσο αθώοι ήταν εκείνοι τότε, τόσο δεν είμαστε καθόλου εμείς ως καταναλωτές τέτοιας δημοσιογραφικής κουλτούρας σήμερα. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει με τι όρους και με τι ταπεινώσεις (για τους υπηρέτες αυτής της δημοσιογραφίας) “κλείνονται” τα paparazzi θέματα; Ή οι συνεντεύξεις – αγιογραφίες της κακιάς ώρας;
Ωστόσο, αυτό είναι κάτι άλλο, και το “σημάδεμα” μιας γυναίκας με χαρακτηρισμούς και υποθέσεις για τη ζωή της, μία ποινικά κολάσιμη πράξη.
Επίσης, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το πώς αυτός ο Τύπος συμπεριφέρεται στη Βανδή και γενικώς σε γυναίκες δημοφιλείς, αγαπητές που “πούλησαν” πολλά εξώφυλλα στη χώρα μας: σα να είναι κτήμα του, σαν να έχει δικαιώματα πάνω της, σα να υπάρχει και να συντηρείται μία άρρωστη σχέση, φυσικά εις βάρος της γυναίκας. Αποκαρδιωτικό.
Κι όσο κλικάρουμε σε τίτλους ντροπής, τόσο είμαστε συνένοχοι στο χυδαίο αφήγημα της πατριαρχίας στην lifestyle προέκτασή της. Επειδή στέκεται μπροστά από κάμερες και θολώνει τα νερά με glitter και πομπώδεις σάχλες, δεν σημαίνει ότι δεν κάνει ζημιά. Ο τερματισμός αυτού του είδους των αφηγήσεων, όμως, είναι κυρίως δική μας δουλειά και λιγότερο πια των αρχισυντακτών αυτού του πολτού. Ας την κάνουμε μια ώρα αρχύτερα.
Πηγή: ampa.lifo.gr