Η Θεσσαλονίκη ανέκαθεν ήταν πόλος έλξης, σταθμός και πηγή έμπνευσης όλων των μεγάλων καλλιτεχνών, οι οποίοι γράψανε ιστορία και συγκέντρωναν λαοθάλασσα στις συναυλίες τους . Με αφορμή, την ποικιλομορφία των εκδηλώσεων προκύπτει ένα νοσταλγικό ερώτημα; Πώς από τα διαχρονικά τραγούδια των Παπάζογλου, Πάριο και Ξύλινων Σπαθιών που τραγουδιότανε σε κατάμεστα στάδια  που η κοσμοσυρροή διέκοπτε την κυκλοφορία φτάσαμε στην αδικαιολόγητη κυριαρχία ,λόγω της τεχνολογίας και του διαδικτύου,  της trap  με υβριστικά στιχάκια;

Ας αναπολήσουμε τα παλιά, γιατί έτσι θυμούνται οι παλιότεροι και μαθαίνουν οι νεότεροι!

Τότε την εποχή του 1989 και έπειτα, την επονομαζόμενη ένδοξη δεκαετία του ΄90, για να προμηθευτεί κάποιος εισιτήριο για τη συναυλία που ήθελε να πάει έπρεπε να πάει από νωρίς το πρωί έξω από το στάδιο για να πιάσει σειρά και να προλάβει τα εκδοτήρια από το άνοιγμα. Δεν υπήρχε τότε η προπώληση και πόσο μάλλον η προπώληση μέσω διαδικτυακών πλατφορμών! Όλη η διαδικασία από την αγορά του πολυπόθητου εισιτηρίου έως τη συναυλία ήταν μια ιεροτελεστία. Οι συναυλίες ήταν η μοναδική ευκαιρία για να απολαύσει κάποιος ονόματα όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μελίνα ο Νταλάρας και άλλοι πολλοί. Δεν εμφανίζονταν όλοι σε κάποιο νυχτερινό κέντρο ή κάποια μουσική σκηνή.

Ένας από τους πρωταγωνιστές των ιστορικών συναυλιών και επιτυχιών δεν είναι άλλος από τον Νίκο Παπάζογλου. Πλήθος κόσμου συγκεντρωνότανε σε οποιοδήποτε στάδιο ή χώρο πραγματοποιούσε συναυλίες για να ακούσει τις μοναδικές μελωδίες του , οι οποίες μετατράπηκαν σε ιστορικές επιτυχίες. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου μαζευόταν για να τον ακούσουν να τραγουδάει τα «Κανείς εδώ δε τραγουδά», «Πότε Βούδα, πότε Κούδας», τον «Αύγουστο» και πολλά ακόμα που μέχρι και σήμερα τραγουδάμε, χορεύουμε και σιγοψιθυρίζουμε.

 Οι συναυλίες εκείνων των χρόνων, όπως κατανοούμε, είχαν άλλη αίγλη και άλλη αίσθηση στην ατμόσφαιρα. Οι δύο συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα το 1983 στο ΟΑΚΑ αφιερωμένες στο Μάνο Λοΐζο άφησαν εποχή. Αρχικά, γιατί σημείωσε ρεκόρ πωλήσεων εισιτηρίων (160.000 εισιτήρια σε δύο μέρες)  κάνοντας το ΟΑΚΑ να είναι για πρώτη φορά για Έλληνα καλλιτέχνη ασφυκτικά γεμάτο. Ο δεύτερος λόγος ήταν, ότι στο σχήμα βρίσκονταν επίσης η Χαρούλα Αλεξίου, ο Γιάννης Πάριος και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, οπότε η επιτυχία ήταν αναμενόμενη.

Την ίδια χρονιά τις 25/7/1983 ο Λουκιανός Κηλαηδόνης σαν οικοδεσπότης παρουσίασε μία μοναδική συναυλία, ένα ιστορικό υπερθέαμα στην πλαζ της Βουλιαγμένης.  Το ιστορικό και θρυλικό «Πάρτι στη Βουλιαγμένη», όπως ονομάστηκε η συναυλία, ήταν μια όμορφη καλοκαιρινή μάζωξη στην παραλία με μελωδίες από Λουκιανό, Σαββόπουλο, Νταλάρα, τη νεαρή Μαντώ και διάφορους άλλους.

Δέκα χρόνια μετά, το εγχώριο ροκ συγκρότημα, Τρύπες πραγματοποίησε μια καταπληκτική εμφάνιση με την ανεπανάληπτη συναυλιακή δυναμική τους στις 25/9/2023. Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί στο στάδιο το οποίο ξεχείλισε και άλλοι δέκα χιλιάδες άνθρωποι, περίπου, ανέβηκαν στο Λυκαβηττό για να απολαύσουν τα τραγούδια τους.

Φυσικά στη ροκ ελληνική μουσική αυτός που χάραξε τη δική του ιστορία και παραμένει στις ζωές μας σχεδόν 50 χρόνια είναι ο μοναδικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Με το σύνθημα «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε» πλήθος κόσμου έκανε ουρές, από τη δεκαετία του ΄70, για να προμηθευτεί ένα εισιτήριο και το ίδιο κάνει ακόμα και τώρα είτε από φυσικά καταστήματα είτε από ψηφιακά. Από το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά», το «Ένας Νέγρος Θερμαστής από το Τσιμπουτί», «Άσε Με Να Κάνω Λάθος», «Φοβάμαι…», «Κουρσάρος», «Στέλλα»  ή «Μαύρος Γάτος» μέχρι και τις σύγχρονες διασκευές των διαχρονικών επιτυχιών του μαζεύει κόσμο από διαφορές κοινωνικές ομάδες με ένα κοινό χαρακτηριστικό την αγάπη για την αυθεντική rock ελληνική μουσική, οι οποίοι ενώνονται και γεννάνε μια μεγάλη παρέα αγκαλιάς. Ο Βασίλης έχει τραγουδήσει 50 χρόνια για όλες τις φάσεις της ανθρώπινης ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων. Στις συναυλίες του ανέκαθεν δημιουργούνταν μια πιο επαναστατική ατμόσφαιρα, μια εκτόνωση των θαυμαστών του και εξωτερίκευση των συναισθημάτων τους.