Πώς τέσσερις αληθινοί χαρακτήρες συμμετέχουν σε ένα μυθιστόρημα με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη του 1917 από την πολυβραβευμένη Αυστραλή συγγραφέα Γκέιλ Τζόουνς
Ένα μυθιστόρημα που χωρά τέσσερις αληθινούς χαρακτήρες και εκτυλίσσεται στην πληγωμένη από την πυρκαγιά Θεσσαλονίκη του 1917, εν μέσω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή είναι η ιστορία που επέλεξε να πλέξει η πολυβραβευμένη Αυστραλή συγγραφέας Γκέιλ Τζόουνς στο νέο της βιβλίο «Salonika Burning».
Το βιβλίο περιλαμβάνει τις ιστορίες της Όλιβ Κινγκ, της Στέλλα (Μάιλς) Φράνκλιν, της Γκρέις Πέιλθορπ και του Στάνλεϊ Σπένσερ. Ο καθένας από αυτούς που είναι πραγματικά ιστορικά πρόσωπα βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη εκείνο το δύσκολο και δυσχερές για την πόλη διάστημα.
Η 66χρονη συγγραφέας μιλώντας στη Voria.gr ρίχνει φως σε διάφορα σημεία της νουβέλας που εκδόθηκε την 1η Νοεμβρίου του 2022. «Το “Salonika Burning” είναι ένα μυθιστόρημα που έχει πολλές αφετηρίες. Αρχικώς ακολούθησα την ιστορία μίας γυναίκας από το Σίδνεϊ της Αυστραλίας που ονομαζόταν Όλιβ Κινγκ και ήταν εθελόντρια οδηγός ασθενοφόρου στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεργάστηκε με το Scottish Woman’s Hospital (Νοσοκομεία Σκοτσέζων Γυναικών, ΝΣΓ) ομάδα νοσοκομείων υπαίθρου που ιδρύθηκαν από Σκωτσέζες σουφραζέτες και στελεχώνονταν μόνο από γυναίκες. Η Όλιβ Κινγκ υπηρέτησε στη Γαλλία, αλλά εκείνη την περίοδο βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη», σημειώνει η συγγραφέας.Image
Η Γκέιλ Τζόουνς ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία για τη ζωή της Όλιβ, αναζήτησε ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη εκείνην την περίοδο ώστε να πλέξει παραπάνω την ιστορία. Ανακάλυψε τον Αυστραλό συγγραφέα Μάιλς Φράνκλιν, μια Βρετανίδα χειρουργό, την Αυστραλή Γκρέις Πέιλθορπ, η οποία αργότερα έγινε σουρεαλίστρια ζωγράφος και έναν άλλο ζωγράφο, τον Στάνλει Σπένσερ, επίσης Βρετανός, που έγινε διάσημος καλλιτέχνης μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Γκέιλ Τζόουνς υπογραμμίζει ότι ήθελε ένα σύντομο και αρκετά συμπιεσμένο μυθιστόρημα, επικεντρωμένο στις ζωές αυτών των τεσσάρων, που όλοι είχαν καταταγεί σε ιατρικές υπηρεσίες, δεν είχαν άμεση επαφή με τον πόλεμο, αλλά γιάτρευαν τις πληγές των άλλων. «Δεν ήθελα να γράψω για το θέαμα του πολέμου ή τη Μεγάλη Πυρκαγιά στη Θεσσαλονίκη, αλλά την εμπειρία μέσα από τα μάτια ξένων μαρτύρων της τραγωδίας», επισημαίνει.
Το τραύμα του πολέμου και ο ελληνικός όρος της «καταστροφής»
Αναφερόμενη στη Voria.gr στη φωτιά που έπληξε βαριά την πόλη αλλά και τον πόλεμο, η συγγραφέας λέει ότι η πυρκαγιά φέρνει το τραύμα του πολέμου σε ένα είδος κρίσης, καθώς είναι δύο καταστροφές σε ένα μέρος. Επίσης τονίζει ότι ο ελληνικός όρος της «καταστροφής» περιλαμβάνει ένα σημείο καμπής στη ζωή των ανθρώπων. «Έτσι, η λέξη χρησιμοποιείται στη νουβέλα για να αποτίσει φόρο τιμής στην παράδοση της ελληνικής τραγωδίας και τη σύνδεση μεταξύ μιας επικής κλίμακας γεγονότων και των συνηθισμένων ανθρώπινων αγώνων. Εγώ το βλέπω ως ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα και ένα μυθιστόρημα που τιμά το ταπεινό έργο του ιατρικού προσωπικού στο πλαίσιο της ταλαιπωρίας μεγάλης κλίμακας», περιγράφει χαρακτηριστικά.
Το «Salonika Burning» αποτελεί μυθοπλαστικό έργο και όχι ιστορικό. Όμως, η συγγραφέας, προσπάθησε να μείνει πιστή στις υφιστάμενες ιστορικές συνθήκες. «Για παράδειγμα, προσπάθησα να αναπαραστήσω την ενδημική ελονοσία, που σκότωσε πολλούς ντόπιους και στρατιώτες στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη ήταν το λιμάνι για τις Συμμαχικές Δυνάμεις του “Ανατολικού Μετώπου” όταν ξέσπασε η Μεγάλη Πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης τον Αύγουστο του 1917», προσθέτει.
Η πολυβραβευμένη συγγραφέας τονίζει ότι εμπνεύστηκε να γράψει για τη Θεσσαλονίκη καθώς ανέκαθεν την ενθουσίαζαν οι πόλεις που είναι δίπλα σε λιμάνια, σε σταυροδρόμια δηλαδή αρκετών πολιτισμών, όπως παραδείγματος χάρη η Σαγκάη, το Λονδίνο, το Μπουένος Άιρες και το Σίδνεϊ. «Παράλληλα, υπάρχει μια υπέροχη ιστορία του Mark Mazower που ονομάζεται Salonica: City of Ghosts την οποία διάβασα ενώ έγραφα το βιβλίο», υπογραμμίζει.
Παράλληλα, η Γκέιλ Τζόουνς εκφράζει την επιθυμία της να έρθει στη Θεσσαλονίκη το 2023 καθώς μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει, ενώ στέκεται στη σύνδεσή της με την Ελλάδα που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσω των τεχνών. Δηλώνει λάτρης των θεατρικών συγγραφέων της χώρας, του κινηματογράφου και σκηνοθετών όπως ο Αγγελόπουλος, ο Λάνθιμος και ο Κακογιάννης, της ρεμπέτικης μουσικής, αλλά και της ποίησης, όπως του Καβάφη, του Καζαντζάκη και του Σεφέρη. «Έχετε τόσο πλούσιες και όμορφες παραδόσεις, και μου αρέσει ο τρόπος που η ποιητική συνείδηση της αρχαίας Ελλάδας επιστρέφει σε σύγχρονες μορφές», καταλήγει η 66χρονη συγγραφέας.Image
Πηγή: voria.gr