Τρία άτομα που επέζησαν από τις ισάριθμες τραγωδίες στα Τέμπη μιλούν στη Voria.gr για τους εφιάλτες που στοιχειώνουν την καθημερινότητά τους
Τρεις άνθρωποι, τρία πρόσωπα, τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες, που ο αργαλειός της μοίρας ύφανε εν αγνοία τους ένα νήμα για να τους ενώσει νοερά σε έναν κοινό τόπο: τα Τέμπη. Τρεις ξένοι μεταξύ τους που η ζωή τούς επιφύλαξε να βιώσουν την τραγική εμπειρία ενός δυστυχήματος και να καταφέρουν να διασωθούν μέσα από τα συντρίμμια, όταν δίπλα τους άλλοι άνθρωποι πέθαιναν.
Τρία μεγάλα και πολύνεκρα δυστυχήματα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην κοιλάδα των Τεμπών. Εκεί που τα μνημεία με τα κεριά και τις φωτογραφίες, θυμίζουν πως ο δρόμος βάφτηκε με αίμα και οι θύμισες θα επανέρχονται με βιαιότητα.
Ο Δημήτρης, ο Ηλίας και η Εύη, είναι οι επιζώντες. Είναι αυτοί που περπάτησαν στην Κοιλάδα του Θανάτου, είδαν κατάματα το πρόσωπο του βαρκάρη όμως σαν από θαύμα γλύτωσαν από το δρεπάνι του και κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τον Τύμβο (Τέμπη) των νεκρών.
Το δώρο της ζωής που τους δόθηκε περιλάμβανε ένα υψηλό αντίτιμο, το στίγμα της σκέψης ότι αυτοί βλέπουν κάθε ημέρα την ανατολή του ήλιου, ενώ οι φίλοι τους, τα παιδιά τους, οι συγγενείς έχουν σκεπαστεί από το μαύρο πέπλο του θανάτου. Μέσα τους έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα οι ματωμένες στιγμές που βίωσαν και θα τις φέρουν ως ένα μακάβριο φορτίο.
Ηλίας: Επιζών του λεωφορείου με τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ
Ξημερώματα της 4ης Οκτωβρίου 1999 το λεωφορείο που μεταφέρει φιλάθλους του ΠΑΟΚ από τον Σ.Φ. Κορδελιού μετά από εκδρομή στην Αθήνα για το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό συγκρούεται στην περιοχή των Τεμπών με φορτηγό που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Της σύγκρουσης ακολουθεί πτώση του λεωφορείου σε χαράδρα. Έξι νέα παιδιά ηλικίας από 17-25 ετών και ο οδηγός του λεωφορείου, 68 ετών, ανασύρονται νεκροί μέσα από τα συντρίμμια, ενώ δεκάδες είναι οι τραυματίες.
Ο Ηλίας φίλαθλος του ΠΑΟΚ και συνδεσμίτης από μικρή ηλικία κατάφερε να βγει ζωντανός μέσα από τις αλλοιωμένες λαμαρίνες και τα θρυμματισμένα τζάμια του λεωφορείου. Δίπλα του όμως οι φίλοι του, τα αδέρφια του, οι άνθρωποι με τους οποίους έκανε χιλιάδες χιλιόμετρα για τον Δικέφαλο Αετό και τραγουδούσαν στις κερκίδες τα συνθήματα για το μεγαλείο του ΠΑΟΚ, κείτονταν νεκροί.
«Αμέσως μετά το ατύχημα η παρέα που ήμασταν μαζί και βγήκαμε από το λεωφορείο, άρχισε να ψάχνει ο ένας τον άλλον, κάποια στιγμή μαζευτήκαμε όλοι, αλλά έλειπε ένα παιδί. Τον αναζητήσαμε και τον βρήκαμε λίγο αργότερα πεσμένο στον δρόμο νεκρό, είχε πεταχθεί με τη σύγκρουση έξω από το παράθυρο», αναφέρει στη Voria.gr ο Ηλίας.
Οι κουβέντες βγαίνουν δύσκολα, τα λόγια βαριά, όπως λέει δεν θέλει να μιλά για ένα περιστατικό που κουβαλά μέσα στην ψυχή του. Όταν λίγα χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα το 2003 ο φίλαθλος του ΠΑΟΚ πληροφορήθηκε το πολύνεκρο δυστύχημα με τους μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας, το οποίο έγινε στην ίδια κοιλάδα του θανάτου, οι μνήμες επανήλθαν δριμύτερες. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω, τρελάθηκα. Τα περιστατικά ήταν παρόμοια, παιδιά που γυρνούσαν από εκδρομή με λεωφορείο γεμάτα χαρά και όρεξη για τη ζωή, λίγο μια μακριά από εκεί που είχε γίνει το δικό μας δυστύχημα, χάθηκαν για το τίποτα, άδικα».
Σαν όμως από κάποια διαβολεμένη σύμπτωση, ο Ηλίας, ως ένας σύγχρονος Προμηθέας Δεσμώτης, έζησε πριν από λίγες ημέρες ξανά το ίδιο μαρτύριο: «Στο άκουσμα της είδησης της σύγκρουσης των τρένων τρελάθηκα. Με το που έμαθα το σημείο όπου έγινε και διαπίστωσα ότι ήταν μόλις 50 μέτρα από το μνημείο των νεκρών μας, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Σου έρχονται όλα στο μυαλό, τα συντρίμμια, οι φωνές, τα αίματα. Θέλεις δεν θέλεις τα ξαναζείς. Όσα χρόνια και αν περάσουν αυτές οι στιγμές σε στιγματίζουν, είναι λογικό, έχεις χάσει ανθρώπους δικούς σου. Εγώ με αυτά τα παιδιά πηγαίναμε κάθε Κυριακή στα γήπεδα. Χάνεις φίλους, χάνεις κοντινά κι αγαπημένα πρόσωπα. Αυτό μένει στο υποσυνείδητο».
Ο ίδιος θεωρεί ότι τα Τέμπη δεν είναι καταραμένα ή στοιχειωμένα, ούτε αποδίδει τα συμβάντα στη μοίρα: «Τα σημεία δεν είναι καταραμένα. Εμείς τα κάνουμε να είναι όταν τα πράγματα δεν γίνονται σωστά. Για όλα φταίει ότι δεν έχουμε κράτος, δεν έχουμε οργάνωση, όλα πάνε στα τυφλά, όπως έγινε και με το τρένο, θα μπούμε μέσα και θα πάμε. Γιατί πρέπει πρώτα να θρηνούμε θύματα και μετά να προσπαθούμε να τα φτιάξουμε»; αναρωτιέται.
Ο Ηλίας στα 51 πλέον του χρόνια αν και όπως τονίζει δεν είναι πολύ αισιόδοξος ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο, διατηρεί μια κρυφή ελπίδα «Θέλω να πιστεύω ότι κάτι θα γίνει για να μην χάνονται άδικα ζωές».
Δημήτρης Γκέκας: Ήταν στο λεωφορείο με τους μαθητές του Μακροχωρίου
Στις 13 Απριλίου 2003, η Κοιλάδα του Θανάτου αχόρταγη για αίμα, παίρνει στα σπλάχνα της 21 παιδικές ψυχές. Ήταν Κυριακή στις 7.30 το απόγευμα όταν το λεωφορείο με το οποίο οι μαθητές του Λυκείου από το Μακροχώρι Ημαθίας επέστρεφαν από τριήμερη εκδρομή στην Αθήνα, συγκρούστηκε με φορτηγό που μετέφερε ξυλεία. Από την πλαγιομετωπική σύγκρουση τα νοβοπάν του φορτηγού έκοψαν το πούλμαν στα δύο «ξυρίζοντας» σαν δρεπάνι τα νεανικά κορμιά.
Για τα παιδιά και τους καθηγητές συνοδούς που επέζησαν από το φρικτό δυστύχημα ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την ημέρα. Το φορτίο που κουβαλούν αβάσταχτο, έθαψαν συμμαθητές, φίλους, νέους ανθρώπους που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους και αυτό τους στοίχειωσε
Ο θρήνος στο Μακροχώρι ήταν και παραμένει ανείπωτος. Ο Δημήτρης Γκέκας, πρώην λυκειάρχης του σχολείου και συνοδός στην εκδρομή έχει επάνω του από εκείνη τη μοιραία Κυριακή ένα βαθύ σημάδι. «Είναι ένα συμβάν που δεν ξεχνιέται, δεν σβήνει, απλά ο χρόνος που είναι γιατρός όλων σε κάνει να ασχοληθείς με τις βιοτικές μέριμνες της καθημερινότητας και λίγο όσο μπορείς να βάζεις αυτό το γεγονός στην άκρη. Να το ξεχνάς πρόσκαιρα και να επανέρχεται με κάθε δεδομένο ερέθισμα και ευκαιρία», λέει με τρεμάμενη φωνή στη Voria.gr και συνεχίζει: «Οι πρώτες σκέψεις μετά την τραγωδία, ήταν να φεύγαμε εμείς οι μεγαλύτεροι και να σώζονταν τα παιδιά που ήταν πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, που είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους».
Ο λυκειάρχης βλέποντας τις σκληρές εικόνες από τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών στις 28 Φεβρουαρίου ήταν σαν να βρέθηκε μέσα μια μια εφιαλτική χρονοκάψουλα που τον γυρνούσε στο 2003. «Ήταν σαν να ζούμε ξανά τα δικά μας, επανήλθαν ζωντανές οι μνήμες. Ακόμη και όταν προσπαθούμε να διώξουμε τις σκέψεις μας, το μυαλό γυρνά αυτόματα σε εκείνες τις εικόνες που βιώσαμε. Κάποιες φορές αναβιώνουν το βράδυ σαν εφιάλτες. Όταν σκέφτεσαι ότι σκοτώθηκαν νέοι άνθρωποι που μετά από 20 χρόνια όπως ήταν στην περίπτωση τη δική μας, θα ήταν στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής τους, μόνο θλίψη και οργή προκαλεί».
Ο Δημήτρης Γκέκας αν και άνθρωπος της λογικής και της ορθολογικότητας παρατηρώντας τις ομοιότητες των δυστυχημάτων αναρωτιέται: «στοιχειωμένη είναι η κοιλάδα; Η επανάληψη συμπτώσεων παύει να είναι σύμπτωση».
Η Εύη ήταν επιβάτης και βγήκε από την αμαξοστοιχίας IC 62
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, στις 23:21, η Κοιλάδα του Θανάτου βρυχήθηκε και πάλι. Ξύπνησε από τον λήθαργό της πιο θυμωμένη και πιο διψασμένη. Σαν ένα βυζανιάρικο τέρας που θέλει να χορτάσει τη δίψα του, ρούφηξε με μανία 57 ψυχές. Η σύγκρουση της εμπορικής με την επιβατική αμαξοστοιχία ήταν τόσο σφοδρή, που άνθρωποι και σίδερα έγιναν ένα. Ο θάνατος χτύπησε με τον ρόπτρο του και πήρε για μια ακόμη φορά από την αγκαλιά των γονιών τους νεαρά παιδιά που επέστρεφαν από διακοπές, ξενύχτια και γλέντια. Τους «κλήρωσε» το εισιτήριο της μιας και μοναδικής διαδρομής, αυτής που δεν έχει γυρισμό.
Η Εύη 29 ετών βρισκόταν στο 3ο βαγόνι. Μια άγνωστη δύναμη την κράτησε στη ζωή και το αόρατο νήμα την έδεσε με τον Ηλία και τον Δημήτρη. Με τα τραύματά της σωματικά και ψυχικά ακόμη νωπά η Εύη αφού νοσηλεύτηκε για 3 ημέρες στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ πήρε εξιτήριο και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, κάνοντας πράγματα για να απασχολεί όσο γίνεται το μυαλό της. Δέχεται να μοιραστεί τα συναισθήματά της στη Voria.gr: «Είμαι ευγνώμων που είμαι ζωντανή, λυπάμαι πολύ όμως για τα παιδιά που χάθηκαν άδικα, είχαν όλη τη ζωή και το μέλλον μπροστά τους και κάποιοι τους το κόψανε, κάθε ημέρα κλαίω, δεν ξέρω αν θα ξεχάσω ποτέ αυτόν τον εφιάλτη».
Πηγή: voria.gr