Γεμάτο απορρίμματα και ετοιμόρροπο στέκει το κουφάρι του ιστορικού εργοστασίου Αλυσίδα. Κίνδυνος για πεζούς και αυτοκίνητα, διαμαρτύρονται οι κάτοικοι
Σε εστία μόλυνσης έχει εξελιχθεί το κτήριο του παλιού εργοστασίου «Αλυσίδα» στην οδό Παπαναστασίου. Δυσαρεστημένοι οι κάτοικοι παρακολουθούν τα τελευταία χρόνια το άλλοτε στολίδι της τοπικής βιομηχανίας να παρακμάζει και να μετατρέπεται σε χώρο γεμάτο κάθε είδους σκουπίδια, από στρώματα και μπουκάλια μέχρι πεταμένα ρούχα και σπασμένα τζάμια.
Οι τρύπες στα συρματοπλέγματα δείχνουν τα σημεία από όπου περνούν το βράδυ άστεγοι ή και ναρκομανείς προκειμένου να βρουν καταφύγιο στο κτήριο. Μεταξύ άλλων αποτελεί κίνδυνο για πεζούς και αυτοκίνητα καθώς ένα τμήμα του είναι ετοιμόρροπο. Μάλιστα στο σημείο εκείνο, έχουν τοποθετηθεί πασαλάκια που δημιουργούν απόσταση μεταξύ του τοίχου του οικοπέδου και των θέσεων πάρκινγκ.
«Είναι εστία μόλυνσης. Είναι επικίνδυνο και να περνάς ακόμα. Πέφτουν οι τοίχοι. Το βράδυ γυναίκα μόνη της δεν μπορεί να περπατήσει δίπλα από εδώ», δήλωσε κάτοικος της περιοχής που ζει εκεί 50 χρόνια. Η ίδια αναρωτιέται μάλιστα γιατί δεν αξιοποιείται. «Ας γίνει πάρκινγκ, ας γίνει ένα πάρκο», τόνισε. Μια νεαρή μητέρα που μετακόμισε πριν από επτά χρόνια σε διαμέρισμα απέναντι ακριβώς από την Αλυσίδα ανέφερε ακόμα ότι το κτήριο είναι πλέον πολύ βρόμικο. «Μένουν διάφοροι μέσα. Μπαίνουν έφηβοι και κάνουν ζημιές, ναρκομανείς για να κάνουν τη δόση τους και αυτοί που κουβαλούν ανακυκλώσιμα με τα καρότσια τους», περιέγραψε. «Πρέπει να γίνει κάτι. Αυτό είναι αντιαισθητικό και αναξιοποίητο, ένα ερείπιο που πιάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο», σημείωσε άλλος περίοικος.
«Θυμάμαι παλιά που ήταν ακόμα εργοστάσιο. Ήμασταν μικροί τότε και περιμέναμε πότε θα μας αγόραζαν καινούργια παπούτσια από το μαγαζί που είχε μόλις περνούσες την πύλη του εργοστασίου», είπε κάποιος άλλος γείτονας εκφράζοντας τη στεναχώρια του που ένα ολόκληρο εργοστάσιο, που αποτελούσε σημείο ζωντάνιας, έχει μετατραπεί σε χωματερή.
΄
Ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας, Νίκος Ζεϊμπέκης, ξεκαθάρισε πως παρότι όντως το κτήριο είναι γεμάτο απορρίμματα, ο δήμος δεν μπορεί να επέμβει γιατί δεν είναι δημοτικός χώρος αλλά ιδιόκτητος που σημαίνει ότι η καθαριότητα του δήμου μπορεί να επιχειρήσει στο σημείο μόνο μαζί με τον ιδιόκτητη ή κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης ή παρέμβασης του υγειονομικού.
Πράγματι, το 90% της «Αλυσίδας» ανήκει σε τράπεζα και το 10% σε ιδιώτη. Παράλληλα, αναφέρεται πως μια λωρίδα εντός του οικοπέδου είναι δημοτική και ανήκει στον δήμο Θεσσαλονίκης. Παρότι το οικόπεδο μένει επί μακρόν αναξιοποίητο, η τράπεζα δεν έχει εκδηλώσει τις προθέσεις για την αξιοποίηση του ακινήτου. Σε δηλώσεις του στη Voria.gr ωστόσο, εκπρόσωπος της οικογένειας Δεδέογλου, κάτοχος του 10%, υποστηρίζει πως δεν διακρίνει κάποια πρόθεση αξιοποίησης του ακινήτου από την τράπεζα και για αυτό τον λόγο μάλιστα προχώρησε στην αποστολή εξώδικου.
Μιλώντας στη Voria.gr, ο πρώην Αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων, Ανδρέας Κουράκης, τόνισε πως επί διοίκησης Μπουτάρη είχαν γίνει κάποιες συζητήσεις με πρωτοβουλία του δήμου για να γίνει μια σύμβαση ιδιωτικού και δημοσίου τομέα προκειμένου να αξιοποιηθεί η περιοχή έτσι ώστε να επωφεληθούν και η τράπεζα και ο δήμος, ωστόσο δεν τελεσφόρησε καμία από τις προτάσεις.
Η ιστορία της Αλυσίδας
Η ιστορία του εργοστασίου «Αλυσίδα» συνδέεται σε ένα μεγάλο κομμάτι με την πορεία που είχαν πολλές εγχώριες βιομηχανίες τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα. Με μια σύμπραξη βιοτεχνών, το εργοστάσιο «Αλυσίδα» γεννιέται το 1934 και το 1935 εγκαθίσταται στην Αλεξάνδρου Παπαναστασίου. Γιος ενός εκ των μετόχων, ο Θανάσης Φωτιάδης, περιγράφει στη Voria.gr πως τα παπούτσια από καουτσούκ που παρήγαγε τότε το εργοστάσιο ήταν απολύτως απαραίτητα σε μια μεγάλη μερίδα του λαού, ειδικά στην επαρχία, που τότε υπέφερε από τη φτώχεια. «Τότε ασχολούνταν πολλοί με τη γεωργία. Ήταν μεγάλη ευκολία να μπορούν να πηγαίνουν στο χωράφι φορώντας τις μπότες από λάστιχο που έβγαζε η Αλυσίδα. Η βιομηχανία είχε αντιπροσώπους που πήγαιναν στην επαρχία, μάζευαν παραγγελίες και μετά τα έστελναν σε κάθε κατάστημα, κάθε περιοχής που μας ζητούσε», σημειώνει.
Το εργοστάσιο επιτάχθηκε την περίοδο της Κατοχής και επαναλειτούργησε το 1945, χρονιά μετά την οποία γνώρισε άνθιση. Ο κ. Φωτιάδης αναφέρει πως ενώ στην αρχή το εργοστάσιο απασχολούσε μερικούς δεκάδες εργαζόμενους, έφτασε περίοδο που απασχόλησε μέχρι και 400. Η «Αλυσίδα» άλλαξε σύνθεση και εταίρους πολλές φορές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, αγόρασε την εταιρία “ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ” και προσανατολίστηκε στο αθλητικό παπούτσι. Το 1980 μετατράπηκε σε Α.Ε. και έπειτα μετεγκαταστάθηκε στη Θέρμη. Λειτούργησε μέχρι το 1998. «Όταν άρχισαν να γίνονται εισαγωγές, όλα καταστράφηκαν», θυμάται ο κ. Φωτιάδης λέγοντας πως μέχρι τότε οι βιομηχανίες λάμβαναν μεγάλες κρατικές ενισχύσεις για να λειτουργούν, κάτι το οποίο μετέπειτα σταμάτησε. Στο κτήριο της Παπαναστασίου λειτούργησαν τη δεκαετία του ’90 νυχτερινά μαγαζιά έως ότου το σημείο ερήμωσε τελείως. Το ακίνητο χαρακτηρίσθηκε με το από 17.12.1983 Π.Δ χώρος πρασίνου. Ωστόσο, το 2010 μετά από αίτημα της «ΑΛΥΣΙΔΑ ΑΒΕΕ» και εφόσον δεν είχε γίνει καμία κίνηση αξιοποίησης από το δημόσιο, το ακίνητο τελικά αποχαρακτηρίστηκε.
Πηγή: voria.gr