Η αλήθεια είναι πως το YouTube είναι μία από τις αγαπημένες μου πλατφόρμες και παρακολουθώ σταθερά το πρωτότυπο περιεχόμενο μερικών δημιουργών του. Μ’ έναν τέτοιο τρόπο αντικατέστησα την τηλεόραση, διότι το YouTube προσφέρει περισσότερη ελευθερία και χώρο στους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται, έτσι ώστε να εκφράσουν τις ιδέες και να υλοποιήσουν τα όνειρα τους.
Πρόσφατα, δεν θυμάμαι ακριβώς πως, ανακάλυψα ένα βίντεο που με κέρδισε κιόλας από τον τίτλο του. “Μαμά, σε κάλεσα για να σου πω ότι…”. Πάτησα το play και απευθείας ένιωσα πως παρακολουθώ μία πολύ ξεχωριστή προσπάθεια.
Με λίγα λόγια, στο βίντεο βλέπουμε αγνώστους την ώρα που καλούν την μαμά/μπαμπά τους, ενώ βιντεοσκοπούνται για να τους πουν μία απλή και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη λέξη… Σ’ αγαπώ! Οι περισσότερες μητέρες παραξενεύτηκαν με την ξαφνική έκφραση αγάπης των παιδιών τους. Άλλες πίστευαν πως κάτι έχει συμβεί και τους πήραν τηλέφωνο, ενώ υπήρχαν και εκείνες που ξέσπασαν σε κλάματα τόσο οι ίδιες όσο και οι κόρες/γιοί τους.
Εγώ βρήκα το πρόσωπο πίσω από την κάμερα, τον Ανδρέα Βουτσή, ο οποίος μου μίλησε για το πως προέκυψε η ιδέα, το πως βίωσε ο ίδιος αυτή την “έκρηξη” συναισθημάτων και γιατί τελικά δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας.
“Δεν περίμενα το κοινό του ελληνικού YouTube να δει τέτοιο περιεχόμενο, είχα την εντύπωση πως αρεσκόμαστε να παρακολουθούμε πιο troll, πιο κάφρικου και κωμικού χαρακτήρα βίντεο. Δεν είχα καθόλου προσδοκίες. Το έκανα για μένα και για τις λίγες ψυχές που θα συναντούσα στο δρόμο και θα συνέβαλλα κάπως στη ζωή τους για εκείνα τα λεπτά. Με συγκινεί πολύ, που τελικά αγγίζει περισσότερους ανθρώπους απ’ ότι περίμενα”, αναφέρει ο Ανδρέας.
Μιλώντας, για το πως προέκυψε η ιδέα, ο ίδιος δηλώνει πως τα τελευταία χρόνια παρακολουθούσε πολλά κανάλια στο YouTube, κυρίως ξένα, τα οποία ασχολούνταν με φάρσες και διάφορα κοινωνικά πειράματα και είχε γοητευτεί πολύ απ’ όσα έβλεπε. Παράλληλα, διάβασε ένα κείμενο για τις μητέρες και την αξία τους και κάπως έτσι του ήρθε η ιδέα.
“Βέβαια, είχα και τα δικά μου ερεθίσματα, το πως έχω μεγαλώσει, η σχέση με τους δικούς μου γονείς και το πως εξελίχθηκε αυτή. Έτσι μπήκε στο μυαλό μου, πως θα ήθελα να κάνω κάτι σχετικό για το πως είναι οι σχέσεις των ανθρώπων στις μέρες μας και κατά πόσο υπάρχει η δύναμη του να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, πρώτα απ’ όλα στους ανθρώπους, που κρίνουμε πως αξίζουν.”
Αναφορικά με το πόσο δύσκολο ήταν να προσεγγίσει τους περαστικούς, για να καλέσουν τους γονείς τους μπροστά στην κάμερα ο Ανδρέας επισημαίνει:
“Ότι έχει να κάνει με προσέγγιση περαστικών είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και σίγουρος πως αυτό που κάνεις έχει καλό σκοπό και καλή πρόθεση. Παραδόξως, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική. Ένα μικρό ποσοστό 20% αρνήθηκε να συμμετάσχει. Βρέθηκαν άνθρωποι να μοιραστούν το πως είναι οι σχέσεις με τους δικούς τους ανθρώπους και να τους καλέσουν live, για να τους εκφράσουν πράγματα που έχουν νιώσει, αλλά δεν βρήκαν τη δύναμη, ίσως ντράπηκαν ή κάποιοι θεώρησαν πως όσα δεν λένε, τα δείχνουν με τις πράξεις τους. Όμως, κάποιες φορές και τα λόγια έχουν ισχύ”.
Ήταν δύσκολο να συγκρατήσεις τη συγκίνηση σου;
“Γενικά όταν κάποιος ασχολείται με το κομμάτι της τέχνης και της δημιουργίας και αυτό τον εκφράζει, θεωρώ πως οι ευαισθησίες είναι πολύ έντονες. Είμαι πολύ ευαίσθητος, με αγγίζουν πολύ τέτοιου είδους περιεχόμενα. Δεν δίστασα να δείξω την δική μου φόρτιση. Βούρκωσα, έκλαψα και αγκάλιασα κάποια άτομα, γιατί ένιωθα πως η καρδιά μου θα σπάσει. Μετά έγινα λίγο πιο εγκρατής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έδειχνα την συγκίνηση μου. Νιώθω πως είναι απελευθερωτικό”
Γιατί είναι δύσκολο να εκφράσουμε όσα νιώθουμε και χρειαζόμαστε ένα βίντεο/ μία παρότρυνση για να το κάνουμε;
“Από τις αντιδράσεις του κόσμου που γνώρισα, κατάλαβα πως θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα και αυτονόητα, σε σημείο που δεν τα λέμε ποτέ. Θεωρώ πως έχει να κάνει με την κοινωνία μας. Γιατί να θεωρείται ντροπή, να λέμε όμορφες λέξεις στους ανθρώπους μας; Χάρηκα πολύ που κατάφερα να βοηθήσω ανθρώπους λίγο πιο κλειστούς να εκφράσουν αυτά που νιώθουν.”
“Είμαι πολύ τυχερός και έχω δεχθεί πολλά μηνύματα, που με συγκινούν. Μου στέλνουν όμορφα λόγια είτε γραπτώς είτε ακόμα και βίντεο για το πόσο συγκινήθηκαν.”
Για τα μελλοντικά σχέδια και τους στόχους του:
“Υπάρχουν πολλά στερεότυπα στον κόσμο που ζούμε. Υπάρχουν πολλών ειδών βίες και παρενοχλήσεις. Θα ήθελα να συμβάλλω, αν όχι στην εξάλειψη τους, έστω σε μία μικρή μείωση. Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, που δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τους γονείς μας. Μερικά από αυτά σχετίζονται με την έμφυλη βία, στερεότυπα, φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Με το πόσο απλό είναι τελικά να προσεγγίσεις έναν άγνωστο με απλά λόγια, χωρίς να γίνεσαι χυδαίος ή προσβλητικός. Θέλω να στοχεύσω στο ανθρωπιστικό κομμάτι. Να μπορέσουν τα βίντεο μου να συμβάλλουν σε όσες περισσότερες ψυχές εκεί έξω, στο να αναθεωρήσουν την σκέψη τους και να απελευθερωθούν από τα στερεότυπα.”
*Ο Ανδρέας Βουτσής είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορικού Αρχαιολογικού του ΑΠΘ, όμως στο τέλος των σπουδών του κατάλαβε πως η διδασκαλία δεν θα ήταν κάτι που θα τον γέμιζε και δεν θα μπορούσε να εκφραστεί μέσα από αυτή. Έτσι μπήκε το μικρόβιο της φωτογραφίας, με την οποία ασχολείται επαγγελματικά μέχρι και σήμερα, ενώ παράλληλα ασχολείται και με την βιντεοληψία / μοντάζ.
ΠΗΓΗ: parallaximag.gr