Εικόνες: Μάριος Δαδούδης
Η οδός Μοναστηρίου υπήρξε η ένδοξη είσοδος της Θεσσαλονίκης. Ο δρόμος που μέχρι τα χρόνια του ογδόντα μπαίναμε στην πόλη. Από όπου και αν ερχόμασταν. Ο δρόμος που έσφυζε από ζωή.
Εκεί που περνούσαν τα ΚΤΕΛ από την επαρχία για να καταλήξουν στις παρυφές της πόλης, οι κούρσες και οι αραμπάδες παλαιότερα. Ο δρόμος που υποδέχονταν στη μεγάλη πόλη. Γεμάτος με γεωργικά μηχανήματα, αυτοκινητοβιομηχανίες, παράξενες ταμπέλες που διαφήμιζαν τσιμούχες, εστιατόρια που τρώγαν τα συνεργεία και ζωή.
Ο δρόμος άρχισε να ερημώνει εδώ και χρόνια. Νέες προσπάθειες έγιναν. Σούπερ μάρκετ που εξυπηρετούν τις καινούργιες συνοικίες απρόσωπων οικοδομικών μπλοκ της Μενεμένης, το ΕΠΑΛ, αστυνομικά μέγαρα. Λίγες όμως.
Η εικόνα του δρόμου με τα δεκάδες κλειστά κτίρια που άλλοτε έσφιζαν από ζωή, τα άπειρα Ενοικιάζεται προδίδουν την εικόνα της εγκατάλειψης. Στη Μοναστηρίου η πόλη δεν στέκεται εδώ και καιρό.
Την προσπερνά βιαστικά, σαν να βρίσκεται σε ενδιάμεσο τούνελ, ανάμεσα στη ζωή εντός και εκτός. Η Μοναστηρίου μοιάζει με κάτι σκηνικά, κάτι ντεκόρ σε ξεχασμένα στούντιο του Χόλιγουντ που γυρίστηκαν ένδοξες ταινίες αλλά πια είναι σκέτα ντουβάρια, ξεχασμένα από θεό και ανθρώπους.
Το βράδυ έχει ψωνιστήρι και παράνομα ντίλια. Σκοτάδια και αυτοκίνητα που σταματούν βιαστικά στις άκρες της. Ανθρώπους που χάνονται σαν σκιές βιαστικά στα στενά της. Μοναξιά.
Η Μοναστηρίου από την Αγίων Πάντων μέχρι τα Κτελ είναι η σκονισμένη κουρτίνα της πόλης, πίσω της κρύβονται παλιές ζωές που πάγωσαν στο χρόνο.
ΠΗΓΗ: parallaximag.gr