Ένα παιδί 19 χρονών, δολοφονείται εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου.
Δεν έχω ελπίδα για μια κοινωνία που ανέχεται τέτοια εγκλήματα.
Για τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη βία πανταχού παρούσα.
Με «ρεαλιστικά» video games, που δίνουν ρόλους φονιάδων και καταστροφέων, σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας.
Με την «δικαιολογημένη» βία του «οργισμένου πολίτη».
Με ομάδες και παράγοντες που δημιουργούν στρατούς έτοιμους να σπάσουν, να κάψουν, να μαχαιρώσουν τους «αντιπάλους».
Με οπαδικά ραδιόφωνα και εφημερίδες που δίνουν βήμα σε κάθε βλαμμένο να βγάζει στην φόρα την σκατένια ψυχή του, υποδαυλίζοντας πάθη.
Με ποινές χάδι για την ομάδα με τον ισχυρό παράγοντα που πέφτει στα μαλακά «γιατί έχει από πίσω του κόσμο».
Με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, για την ομαδάρα που «αδικήθηκε» και «τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα». Συγκεντρώσεις με μεγαλύτερη συμμετοχή και παλμό από αυτές για κοινωνικά ή εθνικά θέματα.
Ξέρω ότι είναι πολλά τα ψηφαλάκια. Οι οπαδοί εκλέγουν δημάρχους, βουλευτές και γίνονται εύκολα ένας ιδιωτικός στρατός με προπέτασμα καπνού την ομάδα. Τα πελατάκια πρέπει να τα έχουμε ευχαριστημένα και αν σπάσει κανένα κεφάλι και αν βγει και κανένα μαχαίρι, τι να κάνουμε…
Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Αλλά θα συνεχιστεί. Ξεχνάμε εύκολα. Μάθαμε να ζούμε με τα εγκλήματα.
Ένα παιδί 19 χρόνων σκοτώθηκε, επειδή η μπλούζα της ομάδας του ήταν διαφορετική από του τύπου με το μαχαίρι. Πάμε την Κυριακή να φωνάξουμε για την ομαδάρα. Θα τους τελειώσουμε για να μη μας τελειώσουν. Ούτε σκέψη να ζήσουμε μαζί και ας πιστεύουμε διαφορετικά πράγματα.
Άνοιξε το μεσημέρι το οπαδικό ραδιόφωνο. Ξέρω. Εσύ δεν τα ακούς. Μόνο που ξέρεις ακριβώς τι λένε. Αδελλλλφέ, ακούστηκες.
Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος
Πηγή: parallaximag.gr