Λέξεις: Στέλλα Παϊσανίδη
«Κανένας μόνος, κανένας νηστικός».
Ένα κίνημα ανθρωπιάς στη Θεσσαλονίκη σαρώνει τις κουζίνες σπουδαίων σεφ και βγαίνει στους δρόμους της πόλης δίνοντας ένα μάθημα ζωής που οφείλουν να μιμηθούν και άλλοι.
Η παρέα μαγείρων ονόματι «Chef for Zero Hunger» έκανε, συγκεκριμένα, όπλο της την ανθρωπιά, αποδεικνύοντας πως η αλληλεγγύη υπάρχει ακόμα εκεί έξω.
Η δράση- προάγγελος του τεράστιου εγχειρήματος
Όπως μου εξηγεί ο Γιάννης, ένας εκ των εμπνευστών των “Chef for Zero Hunger”, το καλοκαίρι του περασμένου έτους πληροφορήθηκε εντελώς τυχαία από την τηλεόραση την έκρηξη που σημειώθηκε στον Λίβανο.
Με αφορμή το τραγικό περιστατικό, ο ίδιος ανήρτησε σχετική εικόνα στο Facebook ζητώντας από μάγειρες με καταστήματα να ετοιμάσουν ένα πιάτο, να το πουλήσουν και στη συνέχεια να αποστείλουν τα έσοδα για τα παιδιά της πληγείσας χώρας ή τις οικίες που καταστράφηκαν.
«Αμέσως, από όλη την Ελλάδα ανταποκρίθηκαν γύρω στα 25 άτομα», μου λέει και συνεχίζει γεμάτος χαρά:
«Εμείς θελήσαμε από τη Θεσσαλονίκη να συνεχίσουμε να κάνουμε κάποιες δράσεις για την πόλη ανιδιοτελώς, χωρίς να είμαστε ΜΚΟ, μιλώντας πολλές φορές με τους προμηθευτές μας».
Μια αξιέπαινη ιδέα παίρνει σάρκα και οστά
Καθώς η κουβέντα με τον Γιάννη προχωρά, συνειδητοποιώ πως το αρχικό πλάνο των Θεσσαλονικέων σεφ όχι απλά υλοποιήθηκε, αλλά αποτελεί κιόλας σήμερα τη σανίδα σωτηρίας για πολλούς, οι οποίοι βρέθηκαν για τον έναν ή τον άλλο λόγο χωρίς στήριγμα και ένα πιάτο φαΐ.
Και αυτό, γιατί, όπως μαθαίνω, μετά τη δράση για τον Λίβανο, οι σεφ- με λουκέτο στα μαγαζιά τους και βάζοντας δίχως δεύτερη σκέψη το χέρι στην τσέπη- συνέχισαν να βοηθούν με δύναμη ψυχής.
«Μαγειρεύουμε, βάζουμε το φαγητό σε κουπάκια/ μιας χρήσεως μπολάκια, βάζουμε ψωμάκι, μιας χρήσης μαχαιροπίρουνα, πάρα πολλές φορές γλυκάκι, κάποιες φορές φρούτο που μας δίνουν εθελοντές, μαγειρεύεται το φαγητό (10-15 μερίδες) και το αφήνουμε», αναφέρει ο Γιάννης, τονίζοντας ότι το έργο ουδεμία σχέση έχει με ΜΚΟ.
Μάλιστα, όπως λέει οι σεφ ανταποκρίνονται σε οποιοδήποτε κάλεσμα.
«Διαβάσαμε ένα μήνυμα που είχε βγάλει η «Μέλισσα», το ορφανοτροφείο, μαζέψαμε ενάμιση τόνο τρόφιμα, μαζέψαμε και 750 λίτρα πετρέλαιο (και τα προσφέραμε)», μου δίνει ως παράδειγμα για να καταλάβω.
Σύμφωνα με το Γιάννη, οι μερίδες αφήνονται με πλήρη διακριτικότητα σε σημεία όπως η Πλατεία της Ναυαρίνου, η ΧΑΝΘ, η Παρασκευοπούλου και η Αγίας Σοφίας.
Οι μαγειρικές αλχημείες των “Chef for Zero Hunger”
Κριθαράκι με κιμά, πατάτες με αγκινάρες, αρακά χυλωμένο, λαχανόρυζο, φακόρυζο, ρεβυθόρυζο, κεφτέδες με κριθαράκι/λαχανικά ή παστίτσιο, πληροφορούμαι πως σκαρώνουν τα χεράκια των Θεσσαλονικέων σεφ σε σπίτια ή μαγαζιά με κλειστές κουζίνες, προκειμένου οι άποροι συμπολίτες μας να τραφούν.
Πρόκειται, βεβαίως, για φαγητό μεγάλης θερμιδικής αξίας, που μπορεί να καταναλωθεί στο δρόμο και χωρίς ιδιαίτερες πρακτικές δυσκολίες.
«Κάποιες φορές πλησιάζουμε τους ανθρώπους και τους ρωτάμε τι τραβάει η ψυχή τους», μου λέει ακόμη ο Γιάννης ξεκαθαρίζοντας ότι το φαγητό θα μπορούσε άφοβα να καταναλωθεί και από την ίδια την ομάδα ή τις οικογένειες των σεφ.
Προσφέροντας σε μια εποχή- κόλαση και με το δήμο… άφαντο
Αυτό που έχει ιδιαίτερη, σημασία, όμως, είναι πως οι άνθρωποι για τους οποίους γίνεται λόγος σε όλες αυτές τις «γραμμές» δρουν σε εποχές δύσκολες.
Επιπλέον, δρουν σε μια πόλη με κλειστά συσσίτια και ένα δήμο που σφυρίζει ανενόχλητα με πρόσχημα τον covid.
«Δεν έπρεπε ένας δήμος να έχει ένα φορητό μαγειρείο;», αναρωτιέται ο Γιάννης και δε θα κρύψω πως την ίδια απορία έχω.
Το ερώτημα μοιάζει ακόμα πιο ουσιώδες εξετάζοντας προσεκτικότερα τα λεγόμενα του συνομιλητή μου για τις ανάγκες της πόλης.
«Σήμερα πήρα τρία κουλούρια. Κρέμασα τα δύο στους τοίχους. Έκανα δύο ακριβώς λεπτά να γυρίσω στο ίδιο σημείο και όταν γύρισα τα κουλούρια έλειπαν», αναφέρει ο Γιάννης, καθώς και ότι:
«Όταν σε σταματάνε στο κέντρο και σου λένε πάρτε μου μία σούπα, δε θέλω χρήματα, υπάρχει πρόβλημα».
Πάντως, κατά τον Γιάννη το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στο κέντρο και τα δυτικά.
Από μια μικρή παρέα σε ένα πολυδύναμο κίνημα
Σήμερα η ομάδα των σεφ έχει σχεδόν μετατραπεί σε ένα ολόκληρο κίνημα. Στη μικρή αρχικά παρέα έχουν τώρα εισέλθει ερασιτέχνες μάγειρες ή σεφ που δεν έχουν δικά τους εστιατόρια εθελοντές. Ακόμη, άνθρωποι που δίνουν τρόφιμα, προμηθευτές.
Χαρακτηριστικό είναι ότι, άτομα από τα Κουφάλια προσφέρουν συνεχώς χρήματα ή τρόφιμα, ενώ ταξί μεταφέρουν κατά καιρούς πράγματα δίχως κόμιστρο. Αλλά και βενζινάς έχει δώσει στο παρελθόν μέσω των “Chef for Zero Hunger” πετρέλαιο για το ορφανοτροφείο «Μέλισσα» στην τιμή που το αγοράζει.
Πάντως, ο Γιάννης ξεκαθαρίσει πως στην ομάδα δεν μπορεί να μαγειρέψει οποιοσδήποτε καθαρά για λόγους ασφάλειας και υγιεινής.
«Υπάρχουν νοικοκυρές που μας παίρνουν και ζητούν να μαγειρέψουν, ωστόσο, αποφεύγω γιατί βλέπετε ότι θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Δεν μπορείτε έτσι να μου μαγειρέψετε γιατί δεν ξέρω τι επικρατεί στο σπίτι σας. Ακόμα και οι μάγειρες που μας μαγειρεύουν ξέρουμε ποιοι είναι, ξέρουμε και ότι τηρούν τους κανόνες υγιεινής», λέει και έχει δίκιο.
Μικρά ονόματα με μεγάλη ψυχή
Ο Γιάννης, ο Δημήτρης, η Χριστίνα, η Αγγελική, ο Γιάννης, η Ναταλία, ο Πέτρος, η Σμαράγδα, η Ιφιγένεια, ο Περικλής, ο Γιάννης, ο Πέτρος, ο Κώστας, η Βάσω, ο Αλέξης, ο Τάσος, ο Μιχάλης είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που κρύβονται πίσω από αυτό το σιωπηλό εγχείρημα.
Τα ίδια ονόματα δίνουν ελπίδα και κουράγιο, κάνουν πράξη το «κανείς δεν είναι μόνος» και το «τίποτα δε χάθηκε».
Είναι τα ίδια επίσης ονόματα που υπενθυμίζουν πως η αλληλεγγύη θέλει σεμνότητα και σεβασμό κι είναι πάνω από κάθε διαφήμιση ή προσωπικό όφελος.
Κλείνω με τα τελευταία λόγια της κουβέντας μου με τον σεφ Γιάννη:
«Ο αλτρουισμός είναι μία καθ’ ημέρα πράξη, την οποία πρέπει να μάθουν οι άνθρωποι. Η πολιτεία δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Έχει αποτύχει».
*Oι σεφ θα συνεχίσουν το έργο τους για όσο ακόμα δεν υπάρχουν συσσίτια. Αν κάποιος θέλει να τους προσεγγίσει, μπορεί να το κάνει μέσω της σελίδας τους στο Facebook.
ΠΗΓΗ: parallaximag.gr