Το βαρύ κλίμα στην περιοχή της Χαριλάου την οποία στοίχειωσε η άγρια δολοφονία του Άλκη Καμπανού τη μαύρη νύχτα της 1ης Φεβρουαρίου
Δύο μήνες συμπληρώνονται σήμερα Παρασκευή 1 Απριλίου από τη δολοφονία του Αλκιβιάδη Καμπανού, από χούλιγκαν του ΠΑΟΚ, ξημερώματα 1ης Φλεβάρη, στην οδό Θεοδώρου Γαζή, στην περιοχή της Χαριλάου.
Όλοι θα εύχονταν η φονική ενέδρα να είναι ένα κακόγουστο ψέμα ή μια αρρωστημένη φάρσα, ωστόσο ο θάνατος του 19χρονου παλληκαριού από τα χτυπήματα κάποιων ανεγκέφαλων είναι ένα σκληρό και κυνικό γεγονός που συντάραξε το πανελλήνιο και στοίχειωσε τη Θεσσαλονίκη.
Εξήντα περίπου ημέρες μετά, τα συναισθήματα στη Χαριλάου είναι ανάμεικτα. Η θλίψη και η οργή για τον άδικο χαμό ενός νέου παιδιού, η ανησυχία να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο αλλά και το ενδεχόμενο αντεκδίκησης πλανώνται στην ατμόσφαιρα, όπως και η απογοήτευση για τη μη λήψη ισχυρών μέτρων για την καταπολέμηση της βίας εντός και εκτός αθλητικών χώρων.
Οι σημαίες στο γήπεδο «Κλεάνθης Βικελίδης» εξακολουθούν να κυματίζουν μεσίστιες και το σημείο της δολοφονίας του Άλκη έχει μετατραπεί σε χώρο μνήμης. Δεν έχει υπάρξει ημέρα που να μην περάσει κάποιος να ανάψει ένα κερί, να αφήσει ένα λουλούδι ή ένα σημείωμα, που να μην κοντοσταθεί για λίγα λεπτά σιωπηλός μπροστά στα σκαλιά όπου ξεψύχησε ο Αλκιβιάδης.
Ακριβώς απέναντι, στον τοίχο του σχολικού συγκροτήματος, μετά από πρωτοβουλία των φίλων του Άλκη, δύο καλλιτέχνες δημιουργούν ένα τεράστιο graffiti με τη μορφή του 19χρονου, ενώ η οδός Θ. Γαζή πρόκειται σύντομα να μετονομαστεί σε Αλκιβιάδη Καμπανού, αν και ατύπως αυτό έχει συμβεί σχεδόν λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία, με σχετικές πινακίδες να αναρτώνται στους τοίχους.
Η βουβή… οργή στη Χαριλάου
Μια ηλικιωμένη κυρία έρχεται να ανάψει ένα κερί, δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει και, όπως λέει στη Voria.gr, θα συνεχίσει, καθώς έχει και η ίδια τρία εγγόνια και ανησυχεί κάθε φορά που βγαίνουν στον δρόμο. Αναφέρει πως εκείνη τη μοιραία νύχτα, λίγα λεπτά νωρίτερα, από το σημείο είχε περάσει ο εγγονός της. «Θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί, του γείτονά μας, του φίλου μας, του καθένα. Δεν περνά ημέρα που να μην το σκέφτομαι, χάθηκε ένα νέο παιδί άδικα, υποφέρει η οικογένειά του» αναφέρει με φωνή που τρέμει και προσθέτει: «Ζω σε ένα στενό πιο πέρα, ανησυχώ για τα εγγόνια μου που πηγαίνουν σχολείο μην τους συμβεί κάτι, αυτό το κακό δεν θα σταματήσει εδώ».
«Υπάρχει μια φαινομενική ησυχία μετά το συμβάν και όσων ακολούθησαν, είναι σαν την ηρεμία πριν από την καταιγίδα, όπως λέει και η έκφραση» αναφέρει στη Voria.gr επαγγελματίας της περιοχής. Η ίδια εκτιμά ότι κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι παρόμοιο. «Δυστυχώς οι φασαρίες δεν θα σταματήσουν να γίνονται», αναφέρει.
Περιγράφοντας το κλίμα που εισπράττει, σημειώνει ότι κυριαρχεί το αίσθημα της αδικίας για το ότι χάθηκε με αυτόν τον τρόπο ένα νέο παιδί: «Ο κόσμος εξακολουθεί να έρχεται στο σημείο, είναι μαγκωμένος και προβληματισμένος, όπως και εγώ, όλοι μας ανησυχούμε μήπως συμβεί ξανά κάτι τέτοιο».
Ένα νεαρό παλληκάρι που εργάζεται σε κατάστημα της Νικολάου Πλαστήρα δηλώνει αηδιασμένος από την οπαδική βία και εκφράζει τον προβληματισμό του μήπως στο μέλλον συμβεί κάποιο αντίστοιχο γεγονός.
Σε κάποιους άλλους, ξεχειλίζει η οργή και καταφέρονται με σκληρά λόγια τόσο για τους φυσικούς όσο και τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας εκστομίζοντας βαριές κατάρες. «Έχω να πάω στο γήπεδο 15 χρόνια, δεν ασχολούμαι πλέον, απλά βλέπω τον Άλκη σαν να ήταν το δικό μου παιδί» συμπληρώνει κάτοικος της περιοχής.
«Υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα, ο κόσμος είναι ανήσυχος, νευριασμένος, κάποιοι θα θέλουν εκδίκηση, κάποιοι απέχουν και έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στο γήπεδο. Προσωπικά σαν φίλαθλος του Άρη, δεν θέλω να γίνουν τα ίδια που κοροϊδεύουμε και κράζουμε, δεν ξέρω όμως και πώς μπορεί να εξαλειφθεί όλο αυτό» επισημαίνει. Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχει αίσθημα ανησυχίας καθώς όπως λέει χαρακτηριστικά «σε εκείνα τα σκαλιά, όλοι αράζαμε». Όπως λέει χαρακτηριστικά, «ακούμε να γίνεται φασαρία, για παράδειγμα από παιδιά που περνούν από τον δρόμο, και μιλούν δυνατά ή τραγουδούν ή φωνάζουν συνθήματα και ταραζόμαστε, το μυαλό μας πηγαίνει κατευθείαν στο γεγονός».
Ένα άλλος κάτοικος επισημαίνει ότι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που νιώθει τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι είναι το άδικο, ότι δολοφόνησαν ένα νέο παιδί που δεν ήταν οργανωμένος, που δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν. Ο ίδιος εκτιμά ότι κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο μπορεί να υπάρξει μια πράξη αντεκδίκησης καθώς όπως τονίζει πάντα υπήρχαν τέτοιες ενέργειες.
Επαγγελματίας πέριξ του γηπέδου σημειώνει στη Voria.gr ότι ο ίδιος σταμάτησε να πηγαίνει στο γήπεδο όταν κάποια στιγμή έπεσε θύμα βίας από φιλάθλους της ίδιας ομάδας. «Δυστυχώς η κοινωνία μας έχει καταντήσει τόσο σάπια που αν δεν πάρει απόφαση η πολιτεία να αλλάξει κάτι δραστικά αυτά θα συνεχίσουν να γίνονται. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ κάτι αντίστοιχο, να σκοτώσει κάποιον, να βυθίσει στο πένθος μια οικογένεια», λέει.
«Μέχρι στιγμής ακούμε ωραία λόγια, αλλά ουσιαστικές πράξεις δεν έχουμε δει. Εγώ θέλω να μπορώ να πάρω τα παιδιά μου και να πάμε στο γήπεδο μαζί να συνυπάρξουμε με τους φιλάθλους της άλλης ομάδας, να δούμε έναν αγώνα ΠΑΟΚ – Άρης ή το αντίστροφο. Φτάσαμε στο σημείο να ακούγεται περίεργο το αυτονόητο» επισημαίνει.
Το επιμύθιο είναι ότι μετά το συνταρακτικό συμβάν και τον άδικο χαμό του Αλκιβιάδη Καμπανού τίποτα στη Χαριλάου δεν είναι το ίδιο. Πάντα θα υπάρχει ένας κόμπος, από όσους περνάνε από το σημείο της δολοφονίας, θα περπατάνε στα πεζοδρόμια που βάδιζε η παρέα του Άλκη, ακόμα και αν τραγουδάνε για τον Άρη στις κερκίδες του γηπέδου…
Πηγή: voria.gr