Η τραγωδία στα Τέμπη ήταν μία από τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις στις οποίες έχουν πάρει μέρος οι πυροσβέστες καθώς ήταν πολύ μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που επέβαιναν στο τρένο και ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες όπου εργάζονταν
«Μικροί μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής…Βουβοί μπροστά στην ανείπωτη θλίψη.. Δυνατοί μπροστά στο καθήκον…Συνεχίζουμε…» Χθες το απόγευμα το Αρχηγείο του Πυροσβεστικού Σώματος με μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αυτή τη φράση και την φωτογραφία ενός πυροσβέστη με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στο εκτροχιασμένο τρένο στα Τέμπη συμμετείχε με το δικό του τρόπο στην οδύνη που επικρατεί σε όλη την Ελλάδα για το τραγικό δυστύχημα όπου έχασαν τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι και πολλοί αγνοούνται
Από τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου στο σημείο της τραγωδίας έφτασαν αρχικά 40 πυροσβέστες με 17 οχήματα. Σταδιακά οι δυνάμεις ενισχύθηκαν. Με εθελοντές διασώστες από διάφορες περιοχές αλλά και με στελέχη της 2ης ΕΜΑΚ που είχαν συμμετάσχει πρόσφατα και στις επιχειρήσεις απεγκλωβισμού πολιτών στις σεισμόπληκτες περιοχές της νοτιοδυτικής Τουρκίας… Χθες επιχειρούσαν στο σημείο του δυστυχήματος υπό βροχή ενώ σήμερα το απόγευμα αναμένεται να κλείσει ο κύκλος των ερευνών. Η σκυτάλη περνά πλέον στους πραγματογνώμονες που θα πρέπει να ανακαλύψουν τα πως και τα γιατί της τραγωδίας. Από την πλευρά τους οι πυροσβέστες θα πάρουν το δρόμο προς τις υπηρεσίες τους. Θα μείνουν όμως βαθιά χαραγμένα στη μνήμη τους τα όσα έζησαν τα τελευταία 24ωρα στα Τέμπη.
Οπως λένε ήταν μια πολύπλοκη διαδικασία. Μια από τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις στις οποίες έχουν πάρει μέρος καθώς ήταν πολύ μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που επέβαιναν στο τρένο και ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες όπου εργάζονταν. Οι πρώτοι πυροσβέστες που έφτασαν στο σημείο έπρεπε από τη μια πλευρά να διαχειριστούν μια μεγάλη πυρκαγιά και παράλληλα να βοηθούν τους επιβάτες – όσους είχαν σωθεί – μέσα σε κατάσταση πανικού να απομακρυνθούν σε ασφαλές σημείο μέσα σε καπνούς. Μέσα σε σκοτάδι ενώ το όποιο φως προέρχονταν από τους προβολείς που έχουν τα πυροσβεστικά οχήματα. Ελεγαν χαρακτηριστικά ότι «δεν ξέραμε που πατάγαμε» καθώς στα παρακείμενα χωράφια υπήρχαν άνθρωποι και μεγάλα εξαρτήματα από τις αμαξοστοιχίες που είχαν συγκρουστεί.
Με το πρώτο φως της ημέρας αντιλήφθηκαν και το μέγεθος της τραγωδίας… «Μας δημιούργησε έντονα συναισθήματα το γεγονός πως είχαμε μπροστά μας κυρίως νέα παιδιά.. 18,19,20 ακόμα και 25 ετών…» λένε… Επίσης έπρεπε να βρουν τα ειδικά εργαλεία για να κόψουν τα βαριά μεγάλα σίδερα από τα βαγόνια που είχαν γίνει μια άμορφη μάζα σιδερικών εγκλωβίζοντας μέσα σε αυτά ανθρώπινες ψυχές… «Οσο επαγγελματίας και αν είσαι.. Λυγίζεις όταν αντικρίζεις νεκρούς ανθρώπους… Ειδικά νεαρής ηλικίας… Θα μπορούσαν να ήταν τα δικά μας παιδιά…» υπογραμμίζουν… Στο σημείο αυτό, συμπληρώνουν, κομβικός είναι ο ρόλος του επικεφαλής ο οποίος τους ζητούσε να συνεχίσουν το έργο τους κατανοώντας την ανθρώπινη πλευρά αλλά τη στιγμή εκείνη έδιναν μια άνιση μάχη με το χρόνο σε δύσκολες συνθήκες και κάθε λεπτό είναι πολύ σημαντικό.
Πηγή: reader.gr