Μια απέραντη χωματερή, ένας τόπος παράνομης δραστηριότητας, ένα καταφύγιο για τους απόκληρους της πόλης
Ένα σημείο ξεχασμένο από το Θεό, αλλά όχι τους ανθρώπους, όπως φαίνονται από τις ντροπιαστικές εικόνες που αντικρίζουμε κατά μήκους της οδού Ρωξάνης, γιατί όλη αυτή η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί οφείλεται σε ανθρώπινο και μόνο παράγοντα.
Έχω γράψει πολλές φορές. Όντως υπάρχει μερίδιο ευθύνης από τις τοπικές αρχές, την Πολιτεία, που αφήνουν έναν τόπο να ρημάζει έτσι, που τον αφήνουν ανεκμετάλλευτο, που τα όποια σχέδια έχουν κατά καιρούς παρουσιαστεί για την αξιοποίηση της περιοχής έχουν μείνει στα χαρτιά.
Αλλά, διάολε, είναι δυνατόν να επικρατεί τέτοια εικόνα σε ένα σημείο που βρίσκεται μία ανάσα από ένα εμπορικό κέντρο, που βρίσκεται στη δυτική είσοδο της πόλης, σε απόσταση 15 λεπτά από το κέντρο της και για όλα αυτά να έχουμε ευθύνη εμείς;
Ναι, εμείς. Εσύ και εγώ θα βρούμε την εύκολη λύση και θα πάμε να πετάξουμε εκεί τα μπάζα από μια ανακαίνιση στο σπίτι, στο χώρο δουλειάς.
Μία βόλτα λίγων λεπτών να κάνεις στο σημείο θα το διαπιστώσεις. Είδη υγιεινής, στρώματα, παλιά ρούχα, σακούλες με μπάζα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Σηκώνεις το βλέμμα σου και βλέπεις τις πολυκατοικίες να υψώνονται στο βάθος. Δεν μπορείς να φανταστείς ότι σε χωρίζουν μόλις ένα – δύο λεπτά από τον… πολιτισμό και εσύ είσαι σε ένα δυστοπικό σκηνικό, σε έναν χώρο που έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα του.
Σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια από την περιοχή των Λαχανόκηπων για την οποία έχουμε γράψει πολλάκις στην parallaxi τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό όμως που πρέπει να μας προβληματίζει είναι το γεγονός ότι αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε στο θέμα, να πάμε ξανά στους ίδιους χώρους και να δούμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα.
Μελλοντικό Επιχειρηματικό Πάρκο, τόπος για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ, έχει «βαφτιστεί» κατά καιρούς ο χώρος που εκτείνεται σε περίπου 2.000 στρέμματα ξεχασμένης γης.
Όμως αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα όλα αυτά τα χρόνια, είναι αυτό που γράψαμε και τον Μάρτιο του 2020 στο οδοιπορικό του Δημήτρη Τσίπα.
«Ένα no mans land, ένας τόπος που όλοι προσπερνούν και κανείς δεν γυρίζει να κοιτάξει. Το Φαρ Ουέστ της Θεσσαλονίκης που κατά καιρούς βαφτίζουν μελλοντικό Επιχειρηματικό Πάρκο, κάποιοι άλλοι τόπο μετεγκατάστασης της ΔΕΘ, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια απέραντη χωματερή, ένας τόπος παράνομης δραστηριότητας, πορνείας, διακίνησης και καταφύγιο για απόκληρους της πόλης».
Επιστρέφοντας στην οδό Ρωξάνης, η πινακίδα «ΔΗΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΡΙΨΗ ΜΠΑΖΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ» και στο φόντο η εικόνα αυτή, τα λέει όλα από μόνη της.
Σε μια περιοχή που βρίσκεται δίπλα στο λιμάνι, σε κοντινή απόσταση από το σιδηροδρομικό σταθμό και το κέντρο της πόλης, σε απόστασης μιας ανάσας από κύριους οδικούς άξονες.
Μια περιοχή που χρόνο με το χρόνο βυθίζονταν στην υποβάθμισή της και στη μη εκμετάλλευσή της.
Έναν τόπο ξεχασμένο από τις αρχές, αλλά όχι από εκείνους τους ασυνείδητους πολίτες που ευθύνονται και αυτοί για την εικόνα του.
Στις αρχές του 2023 και οραματιζόμαστε τη Θεσσαλονίκη του 2030. Με ανοιχτές πληγές από άκρη σε άκρη στην πόλη. Με το παρελθόν να μας «κυνηγάει» στο σήμερα και εμείς να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε και το προσπερνάμε.
Όπως ακριβώς προσπερνάμε και την οδό Ρωξάνης.
Πηγή: parallaximag.gr