Η Μπάγερν Μονάχου στη σημερινή εποχή και για ένα μακρύ χρονικό διάστημα, είναι η μοναδική ομάδα για την οποία τολμάει κανείς να μιλήσει όσον αφορά την εξοντωτική της υπεροχή στον αγωνιστικό χώρο.
Πράγματι, αποτελεί το μόνο σύνολο που σε προϊδεάζει από τα αρχικά κιόλας λεπτά πως θα ακολουθήσει ευρεία έκταση σκορ, ευκολία στο γκολ και δημιουργία φάσεων. Διαισθανόμαστε εξίσου τον τρόμο, την ορμητικότητα δηλαδή των Βαυαρών.
Αποτελεί ας πούμε, η Μπενφίκα ομαδούλα της σειράς; Φυσικά και όχι. Αντιθέτως, αποτελεί κλαμπ μεσαίου και ανταγωνιστικού επιπέδου. Όμως, όταν πρόκειται για την Μπάγερν ακόμη και οι κορυφαίες του χώρου λυγίζουν, όπως και διάφορα αφηγήματα περί δύσκολων εδρών απέναντι στους Γερμανούς πάνε στράφι.
Νοικοκυρεμένη λοιπόν, ομάδα. Η πολιτική της διοίκησης συνοδεύεται από ένα μακροπρόθεσμο και διαχρονικό πλάνο, το οποίο όχι απλά την συντηρεί, αλλά την διατηρεί στα ακλόνητα φαβορί, χωρίς να χάνει ουδέποτε τα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της.