Μαραντόνα: «Ο κόσμος έχασε τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που πάτησε ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη. Τον σπουδαιότερο παίκτη που έβγαλε ποτέ η υφήλιος και είμαι σίγουρος, μπορώ να το πω, έναν παίκτη που όμοιος του δεν θα βγει ποτέ ξανά».
Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα έχει μάθει πριν από ελάχιστα λεπτά για το χαμό του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και προσπαθεί να βρει τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψει τον ποδοσφαιριστή και άνθρωπο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Η είδηση του θανάτου του Μαραντόνα έχει μόλις αρχίσει να κάνει το γύρο του κόσμου μέσω Διαδικτύου και ο Ρότσα σχολιάζει: «Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στην Αργεντινή, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζει, τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τη θρησκεία του, που να μην κλαίει. Η Αργεντινή έχασε ένα σπουδαίο κομμάτι της. Δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια μετά το τέλος του Μαραντόνα».
Ο Ρότσα δεν είναι απλώς συμπατριώτης του Ντιέγκο, έχει αγωνιστεί αντίπαλός του πολλές φορές και τον έχει γνωρίσει προσωπικά. «Δύο φορές βρεθήκαμε τη δεκαετία του ’80, μία στο Παρίσι και μία στο αεροδρόμιο στην Ελλάδα. Θυμάμαι, δεν υπήρχαν τότε κινητά τηλέφωνα και ήθελε να τηλεφωνήσει στο σπίτι του. Ηταν πολύ άνετος τύπος, έξυπνος και σε κέρδιζε με την πρώτη».
Πότε τον είδε για πρώτη φορά στο γήπεδο; Ο Χουάν δεν χρειάζεται να σκαλίσει πολύ τη μνήμη του. Οι αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό του και βγαίνουν αυθόρμητα: «Πρέπει να ήταν 15 χρόνων, όταν αυτός έπαιζε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς κι εγώ στη Νιούελς Ολντ Μπόις. Από τότε, από την πρώτη κιόλας φορά, το άγγιγμά του με την μπάλα ήταν τελείως διαφορετικό. Δεν ήξερες ποτέ πώς να τον αντιμετωπίσεις. Παίξαμε κι άλλες φορές αντίπαλοι. Τι μας έλεγε ο προπονητής για να τον αντιμετωπίσουμε; Ενας παίκτης τον έπαιζε άμυνα man to man. Ενας άλλος έκλεινε την αριστερή του πλευρά κι ένας τη δεξιά. Ε, λοιπόν ακόμα κι όταν τα κάναμε όλα τέλεια και τον περιορίζαμε, κέρδιζαν ένα φάουλ έξω από την περιοχή και ο Μαραντόνα σκόραρε. Ετσι απλά. Δεν μπορούσες να τον σταματήσεις».
Μαραντόνα ή Πελέ;
Το κλασικό ερώτημα Μαραντόνα ή Πελέ ο Ρότσα το έχει απαντήσει εδώ και καιρό: «Ο Μαραντόνα ήταν κορυφαίος. Πρώτα πρώτα είχε δύο μειονεκτήματα. Ηταν πολύ κοντός και είχε μόνο αριστερό πόδι. Με το δεξί δεν έκανε τίποτα. Κι όμως, μέσα στο γήπεδο τα μειονεκτήματά του έγιναν πλεονεκτήματα. Επειτα είναι και το άλλο. Επαιξε σε κορυφαίο επίπεδο για πολλά χρόνια και διακρίθηκε σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν ζούγκλα. Πολύ σκληρό. Εβλεπα -λες και το ’ξερα ότι θα γίνει το κακό- μόλις χθες (σ.σ.: προχθές) έναν παλιό αγώνα Μπαγέρν-Νάπολι με τον Μαραντόνα. Του έγιναν 68 φάουλ. Μερικά πολύ σκληρά. Δεν καταλάβαινε τίποτα.
Ο Ντιέγκο είχε αμίμητο ταλέντο, προσωπικότητα, ταχύτητα, ευφυΐα και… 500 μάτια, όχι μόνο δύο. Από πίσω τον μάρκαρες και πριν τον φτάσεις σε είχε αντιληφθεί και σε απέφευγε. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί».
Γιατί δεν έγινε καλός προπονητής όμως; Ο Ρότσα δίνει την εξήγησή του: «Δεν το είχε καθόλου, δεν μπορούσε, σκεφτόταν αλλιώς». Εχουν ειπωθεί πολλά και για την εξωγηπεδική του ζωή. «Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, όχι λόγω φτώχιας. Η γειτονιά του Μπουένος Αϊρες όπου μεγάλωσε ήταν γεμάτη εμπόρους ναρκωτικών και παράνομους. Η Αρχεντίνος Τζούνιορς τον έβγαλε από αυτό τον τρόμο όταν διέβλεψε το ταλέντο του. Ομως αυτά που βίωσε όταν ήταν παιδί έμειναν για πάντα χαραγμένα μέσα του. Αργότερα το περιβάλλον του δεν τον βοήθησε, δεν του έδινε σωστές συμβουλές. Ο,τι και να λέμε πάντως, το ποδοσφαιρικό μέγεθος του Ντιέγκο είναι αξεπέραστο. Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο θρηνεί».
ΠΗΓΗ: eleftherostypos.gr