Η αλήθεια είναι πώς πέρασα μία εβδομάδα στην διάρκεια της πολύκροτης δίκης παρακολουθώντας ντοκιμαντερ και συνεντεύξεις για το νεοναζιστικό κόμμα. Δηλώσεις τύπου ”δεν είμαστε ρατσιστές αλλά ένας ομοφυλόφιλος δεν χωρά στο κόμμα μας.” Εικόνες των βουλευτών μπροστά σε χιτλερικές σημαίες, τραμπουκισμός δημοσιογράφων μέχρι τελικής πτώσης (βλέπε Ουρανία Μιχαλολιάκου την μέρα της σύλληψης), επιθέσεις σε θέατρα, βίαια μπλόκα απέναντι σε πρόσφυγες και συνθήματα όπως το ”Αίμα, τιμή, χρυσή αυγή” αποτέλεσαν για μένα ερεθίσματα σκέψης και ταυτόχρονης αηδίας για το πως λειτουργούσε η συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση.
Πέρασαν 7,5 ολόκληρα χρόνια για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τις ωμές δολοφονίες και για πόσα ακόμα εγκλήματα που σκεπάστηκαν στο πέρας της τελευταίας δεκαετίας. Μπορώ να πω πως την μέρα της απόφασης, που έτυχε να είμαι στον δρόμο καλύπτοντας της αντιφασιστικές πορείες, το αίσθημα της ανακούφισης και της δικαιοσύνης με διαπέρασε έντονα, ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει ακόμα μία δεύτερη σκέψη για εκείνους που την ψήφισαν και συνεχίζουν να την στηρίζουν.
Ακούσαμε πολλά, διαβάσαμε ακόμα περισσότερα, γυναίκες όπως η Μάγδα Φύσσα και η Μαρία Λεπενιώτη αποτέλεσαν ορόσημα του καιρού σε αντίθεση με την εισαγγελέα Αδαμαντία Οικονόμου που προσπάθησε μέχρι τελευταίων λεπτών να παραχωρήσει ελαφρυντικά σε εκείνους που βίασαν την Δημοκρατία. Σίγουρα πολλά περιστατικά ”σκεπάστηκαν” και δεν βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια. Όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόταν οι ανώτεροι στα μέλη της Χ.Α. ή το πως ακόμα λειτουργούσαν τα τελευταία χρόνια. Με αυτές τις απορίες που έθεσα η ίδια στον εαυτό μου μετά από έρευνα, μίλησα με ένα πρώην μέλος της Χρυσής Αυγής. Τα στοιχεία του για ευνόητους λόγους παραμένουν στη διάθεση της parallaxi μόνο. Ένας νεαρός Θεσσαλονικιός, που βρέθηκε μαθητής ακόμα στα πλοκάμια της εγκληματικής οργάνωσης εξομολογείται.
”Είχα μπει θεωρώ πολύ μικρός σε ηλικία στην Χρυσή Αυγή. Τότε, με είχαν πλησιάσει αρκετά άτομα στο σχολείο. Οι απόψεις μου γενικά έτειναν προς τα άκρα, οπότε μια μέρα μετά το 7ωρο είχα πάει μαζί με έναν συμμαθητή μου, μεγαλύτερο από εμένα, στα γραφεία της περιοχής μου και παρακολούθησα μια συγκέντρωση που έκαναν για να ενημερώσουν τα νέα μέλη σχετικά με το πως δρουν και τι περίπου πρεσβεύει το κόμμα. Σε εκείνη την πρώτη ομιλία γενικά οι υπεύθυνοι μας εξηγούσαν τι πρέπει να κάνουμε για να διαφυλάξουμε την πατρίδα από διάφορες απειλές όπως ήταν οι ξένοι, οι πρόσφυγες και ο μεγαλύτερος εχθρός οι αριστεροί.
Σε εμάς (τους πιο νέους) είχαν δώσει εντολή να παρακολουθούμε από κοντά μέλη αριστερών παρατάξεων για να μαθαίνουμε που συχνάζουν και τι ακριβώς κάνουν ώστε να μπορούμε να ενημερώνουμε τους ανώτερους. Πολλές φορές μας έλεγαν να κάνουμε και παρέα μαζί τους για να βγαίνει η δουλειά τους πιο εύκολη.”
Η διαδικασία που ακολουθούσε κανείς για να μπει στα γραφεία, ήταν σχετικά απλή. Ένα έμπιστο άτομο από το κόμμα ”σε παρακολουθούσε” κι εσύ που ήσουν υποψήφιο μέλος έπρεπε να κάνεις διάφορες δραστηριότητες μαζί του ώστε να σε εμπιστευτεί αρκετά και να μπορέσεις να περάσεις στο επόμενο βήμα που ήταν η ένταξη στην οργάνωση. Οι δοκιμασίες αυτές διαρκούσαν περίπου ένα μήνα και μετά έπρεπε να περάσεις από συνέντευξη από τον αρχηγό του γραφείου για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.
”Οι δραστηριότητες στην αρχή ηταν ήπιες π.χ μοίρασμα προσπέκτους, ενημερώσεις πολιτών, συγκεντρώσεις το βράδυ. Μας είχαν δώσει διάφορα ”βιβλία” για να μάθουμε την ιστορία του κόμματος και της χώρας ώστε να μας πορώνουν με τα πιστεύω τους. Μας είχαν δημιουργήσει την ιδέα ”κάνω τα πάντα για την πατρίδα μου”. Η πατρίδα παρουσιάζονταν σαν κάτι ιερό.
Από την αρχή μας είχαν θέσει ως στόχους στο σχολείο τους Αλβανούς και τους Βούλγαρους (ή όποιον δήποτε είχε διαφορετική εθνικότητα ή σεξουαλικότητα) και αυτό μετέπειτα γινόταν έμμονη ιδέα. Εμείς έπρεπε να τους τραμπουκίζουμε ή ακόμα και να τους ρίχνουμε ξύλο.”
Οι ομαδικές επιθέσεις γενικά ήταν συχνότερες και αφορούσαν κυρίως πορείες ή συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν σε γραφεία των αριστερών παρατάξεων. ”Μας έλεγαν χτυπάμε γρήγορα- φεύγουμε γρήγορα”
”Η πρώτη φορά που έδωσα εγώ ξύλο νομίζω ήταν σε μία ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ξέραμε που βρισκόταν -έξω από ένα σχολείο- μοίραζαν φυλλάδια. Περιμέναμε να τελειώσουν για να πάμε εκεί που αράζανε. Εκεί, κάναμε μια τύπου ενέδρα τους χτυπήσαμε, τους πήραμε τα πράγματα και φύγαμε. Αυτή ήταν η εντολή.
Το πιο βίαιο σκηνικό ήταν στην Αγίου Δημητρίου. Θυμάμαι κάναμε μια ”βόλτα” εκεί και παρατηρούσαμε άτομα άλλης εθνικότητας που καθόντουσαν στον περίβολο της εκκλησίας. Μετά από λίγο μας έδωσαν σήμα να πάμε και να κάνουμε ντου με κράνη, αλυσίδες και σιδερογροθιές. Τότε ένιωσα πως έκανα το σωστό , γιατί το σκηνικό ξεκίνησε με αφορμή το ό,τι κατέβασαν την σημαία και την κατούρησαν πράγμα που όντως συνέβη. Και μόλις τους δείραμε ήταν σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μας. Τώρα ναι εννοείτε πως το έχω μετανιώσει.”
Τον Κασιδιάρη και τον Μιχαλολιάκο τα ανώτερα μέλη του κινήματος τους προωθούσαν σαν αρχηγούς μια μεγάλης ιδέας. Αυτοί θα καθάριζαν την πατρίδα. Γενικά τους είχαν σαν ήρωες, σαν θεούς. Πρέσβευαν την μεγάλη τους ιδέα που ήταν η αγάπη για την πατρίδα. Έλεγαν πως εάν έβγαιναν στην βουλή θα προοδεύαμε σαν χώρα, και η Ελλάδα πάλι θα άνηκε στους Έλληνες. ”Οι περισσότεροι εκεί μέσα ήταν πιο μπρουτάλ στα δικά μου μάτια. Είχαν τατουάζ με σταυρούς, ξυρισμένα κεφάλια (οι περισσότεροι). Μια αγριότητα παντού ακόμα και απέναντι μας. Πάντα ενημερωμένοι μόνο για ιστορικά γεγονότα αλλά όχι σωστά. Πολλοί, ήταν χαμηλής μόρφωσης από χωριά των γύρω περιοχών και αρκετά μεγάλης ηλικίας.
Πολλές φορές οι ανώτεροι τραμπούκιζαν και εμάς (τα νέα μέλη) , κανονίζανε μόνοι τους να παίζουμε ξύλο μεταξύ μας ώστε να μας σκληραγογήσουν. Φώναζαν σαν τρελοί πάνω από τα κεφάλια μας, ήταν γενικά πολύ επιθετικοί ήθελαν να δείξουν μονίμως ό,τι ήταν πιο δυνατοί από εμάς.”
Μια μέρα στο γραφείο αποτελούνταν από πολεμικές τέχνες και γενικότερη εκμάθηση για ξύλο με αυτό τον τρόπο περνούσαν στους μικρότερους την προστασία της πατρίδας. Μετέπειτα ακολουθούσαν τακτική ενημέρωση για τους ανθρώπινους στόχους και πώς μπορούν να τους πλησιάσουν. Υπήρχαν τάγματα εφόδου;
”Mετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σιγά-σιγά τα ανώτερα μέλη επέλεγαν τους πιο “τολμηρούς”- πιστούς- αποφασισμένους να διαπράττουν και πιο βρώμικες δουλειές. Τους εκπαίδευαν και καλά για αυτοάμυνα με δασκάλους εαν όχι δυο, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα σε βουνά. Έτσι μάθαιναν πως να κάνουν ομαδικές επιθέσεις γρήγορα και αποτελεσματικά. Μας το πέρασαν σαν φυσική αγωγή. Με αυτό τον τρόπο δενόμασταν μεταξύ μας.
Μας έλεγαν είστε αδέρφια και φυσικά το πιστεύαμε γιατί όλοι είχαμε έναν κοινό στόχο, να προστατέψουμε την Ελλάδα. Οι νεότεροι, δεν είχαμε αντιπαραθέσεις, βγάζαμε συνεννόηση μεταξύ μας. Με τους πιο μεγάλους οι περισσότεροι απλά είχαμε μια σχέση ιεραρχική. Δεν πολυμιλούσαμε. Επικρατούσε ο σεβασμός ή μάλλον ο φόβος.”
Εκείνο που τους κρατούσε ενεργούς ήταν το ιερό καθήκον της σημαίας και της Ελλάδας, θεωρούσαν ό,τι η χώρα βυθίζεται λόγω των ξένων και έπρεπε να την καθαρίσουν από εκείνους και οποιονδήποτε άλλο μοιάζει απειλή. Ωστόσο στο πέρας του χρόνου ορισμένα μέλη μετά από βίαια σκηνικά αποχωρούσαν.
”Έφυγα γιατί μετά από ένα σημείο έγινε πιο ξεκάθαρο στο μυαλό μου πως η όλη φάση του κόμματος δεν με αντιπροσώπευε. Έμοιαζε περισσότερο για εγκληματική οργάνωση παρά για κόμμα. Έπρεπε κάποια στιγμή να κατηγορηθούν όλοι τους για εκείνα τα βίαια περιστατικά απέναντι σε απλούς ανθρώπους που ήταν κατά των απόψεων της Χ.Α. Ακόμα και εμένα βάζω μέσα που τότε ακολουθούσα αυτήν την ”ιδέα”.
Στην αρχή υπήρχε ενόχληση μετά την αποχώρηση μου από τα μέλη. Ωστόσο μετά από μικρό χρονικό διάστημα έφυγα Γερμανία και δεν γινόταν να με βρουν. Από τότε δεν προσπάθησαν να με ξαναπλησιάσουν ούτε εμένα ούτε την οικογένεια μου την οποία είχαν απειλήσει στην αρχή. Ήμουν τυχερός που είχα γνωστούς μέσα στην αστυνομία και μίλησα έγκαιρα με τον πατέρα μου. Η γνώμη μου για την απόφαση είναι αρνητική. Όλοι εκείνοι πρέπει να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μέσα στην φυλακή. Γιατί όταν ξαναβγούν, που πιστεύω θα γίνει σύντομα, θα ξανάεπηρεάσουν την κοινή γνώμη, θα βρουν πάλι μία αδύναμη κοινωνική ομάδα να θρέψουν μίσος και διχόνοια.”
ΠΗΓΗ: parallaximag.gr