Λίγες σκέψεις με αφορμή το τέλος των ”Άγριων Μελισσών”
Αν μου έλεγες πριν τρία χρόνια ότι θα καθόμουν σχεδόν κάθε βράδυ στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω για τρεις τηλεοπτικές σεζόν μια ελληνική σειρά θα σου έλεγα πως μάλλον σε λάθος άνθρωπο απευθύνεσαι.
Όταν άρχισαν οι Μέλισσες είπα να δω το πρώτο επεισόδιο γιατί γινόταν ήδη ένας ντόρος και έτυχε να γνωρίζω τους Θεσσαλονικιούς σεναριογράφους.
Τρία σχεδόν χρόνια μετά και έχοντας δει όλα σχεδόν τα επεισόδια, live ή στο ίντερνετ, έχοντας μάλιστα σύνδρομο στέρησης όταν έχανα λόγω υποχρεώσεων κάποια, έχω ισχυρή άποψη για τη σειρά και θέλω να την καταθέσω, γιατί συνήθως για την ελληνική τηλεόραση έχουμε να πούμε αρνητικά πράγματα.
Αυτός ο τριετής άθλος που διατρέχει κρίσιμες δεκαετίες ελληνικής ιστορίας με έναν τόσο εντυπωσιακό τρόπο αξίζει να μνημονεύεται ως το απόλυτο παράδειγμα σπουδαίας τηλεόρασης.
Έχοντας τα στάνταρ μια κινηματογραφικής παραγωγής, ακολούθησε από την αρχή μέχρι το τέλος σπουδαία σκηνοθετικά, σεναριακά, υποκριτικά κριτήρια, δίνοντας μαθήματα παραγωγής, ερμηνείας, μουσικής επένδυσης, ουσιαστικής μελέτης της ιστορικής, κοινωνικής και ανθρωπολογικής διαδρομής της χώρας αλλά και της ελληνικής επαρχίας στο πέρασμα του χρόνου.
Κατάφερε να υπερκεράσει παγίδες ευκολίας και προχειρότητας, που εμπεριέχει έτσι και αλλιώς η τηλεόραση, άσκοπων επαναλήψεων και χασμάτων που αδυνατίζουν το ενδιαφέρον μιας σειράς που κρατά τόσα χρόνια, να αποφύγει κάθε παγίδα σαπουνεροποίησης και κοιλιάς που θα απόδιωχνε τον πρόθυμο να κάνει ζάπινγκ τηλεθεατή.
Έδωσε τη ευκαιρία σε δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους διαφόρων ειδικοτήτων να εργαστούν με αξιοπρέπεια και να αναδείξουν τα ταλέντα τους.
Τόλμησε να θίξει θέματα Ιστορίας με γενναιότητα και να πάρει θέση απέναντι στα σκοτάδια δύσκολων χρόνων. Και απέδωσε φόρο τιμής εξαιρετικό στην αρχαία τραγωδία με την Ύβρη και τη Νέμεση παρούσες διαρκώς και ειδικά στο φινάλε.
Παρέδωσε μαθήματα τηλεόρασης που θα θυμόμαστε για πάντα και θα αναφέρονται στα χρόνια που θάρθουν ως μέτρο για επόμενες προσπάθειες.
‘Ενα μεγάλο μπράβο σε όσους το τόλμησαν, εργάστηκαν τόσα χρόνια και τα κατάφεραν.
Παραθέτω κλείνοντας για την Ιστορία τα λόγια αποχαιρετισμού των δυο σεναριογράφων Μελίνας Τσαμπάνη και Πέτρου Καλκόβαλη γιατί αξίζει να μείνουν εδώ:
”Λίγες ώρες μας χωρίζουν από το τελευταίο επεισόδιο των Άγριων Μελισσών, που θα παιχτεί απόψε στις 21.00.
421 επεισόδια μετά από εκείνη την πρώτη Κυριακή, που το Διαφάνι άνοιξε τις πόρτες του στη μικρή οθόνη. Από εκείνη την πρώτη Κυριακή…μέχρι σήμερα. Λες και ήταν χθες. Λες και πέρασε μια ολόκληρη ζωή.
Εκατοντάδες άνθρωποι δούλεψαν σ’αυτήν τη σειρά με μεράκι, ταλέντο, αφοσίωση, αγάπη. Και κάπως έτσι φτιάξαμε το δικό μας χωριό, μέσα στους δρόμους του Διαφανίου. Ένα πραγματικό χωριό, που το αποτελούσαν οι Μελισσάνθρωποι, όπως αποκαλούμασταν χαϊδευτικά.
Κανείς μας δεν πίστευε ότι θα φτάσουμε τόσο μακριά.
O δρόμος δεν ήταν εύκολος. Κάθε άλλο. Υπήρχαν δυσκολίες, εμπόδια, αμφιβολίες, σε κάθε βήμα. Και κάθε φορά κάποιο αόρατο χέρι τα παραμέριζε όλα την τελευταία στιγμή για να προχωρήσουμε. Ο «θεός των Μελισσών» λέγαμε χιουμοριστικά μεταξύ μας… κατά βάθος ο καθένας μας σκεφτόταν τους ανθρώπους που χάσαμε λίγο πριν και κατά τη διάρκεια αυτών των τριών χρόνων κι έγιναν φύλακες άγγελοι!
Εκτός απ’το αόρατο χέρι όμως, υπήρχαν και πάρα πολλά ορατά, που σήκωσαν στις πλάτες τους αυτήν την προσπάθεια. Και σ’αυτούς χρωστάμε πολλά ευχαριστώ.
Ξεκινώντας απ’τον παραγωγό μας Γιάννη Καραγιάννη, που το πίστεψε απ’την αρχή και μας έδωσε απόλυτη ελευθερία λέγοντάς μας «προχωρήστε κι εγώ είμαι εδώ». Και μαζί μ’εκείνον τους ανθρώπους του Αντ1 που όλα αυτά τα χρόνια μας στηρίζουν. Από τον Theo Kyriakou που ήταν πάντα κοντά μας, τον George Pofantis τη Stella Litou την Theano Kiriaki τον Alex Balasinos Ελένη Βουλγαρίδου και τόσους ακόμα.
Τον «μαέστρο» μας Lefteris Charitos που εκτός από συνεργάτης έγινε φίλος και οικογένεια, κι έδωσε την ψυχή του μαζί με την υπέροχη σκηνοθετική του ομάδα, για να δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο, που θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας και τις καρδιές μας.
Το αδιανόητα ταλαντούχο καστ, που έδωσε ανάσα, φωνή, μορφή στους ήρωές μας και μας γέμιζε με τη σιγουριά πως όσο δύσκολη κι αν είναι η σκηνή, θα την ερμηνεύσουν μοναδικά. Δεν υπάρχουν λόγια για όσα μας πρόσφεραν αυτά τα τρία χρόνια μόνο βαθιά υπόκλιση κι ένα ατελείωτο χειροκρότημα.
Όλους τους τεχνικούς μας, που εκτός από τρομεροί καλλιτέχνες είναι και πραγματικοί ήρωες που πάλευαν με τον χρόνο και αντίξοες συνθήκες για να φέρουν αυτό το αποτέλεσμα.
Τον Alexandros Sidiropoulos την Urania Patelli που ντύσανε με εξαιρετική μουσική και στίχους τη σειρά, μαζί με την Anastasia Moutsatsou B που η φωνή της απογείωσε πολλά απ’τα τραγούδια μας. Τραγούδια που έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι των Μελισσών.
Ειδική μνεία θέλουμε να κάνουμε στην υπεύθυνη διανομής Μιράντα Ρωσταντή την μοντέζ Lydia Antonova τον σκηνογράφο Αντώνης Γ. Χαλκιάς τον βοηθό σκηνογράφου John Mirsiotis τον διευθυντή φωτογραφίας Βαγγέλη Κατριτζιδακη και τον υπεύθυνο προγράμματος και βοηθό σκηνοθέτη George Vassalos . Πέρα από τους προφανείς λόγους για τους οποίους έχουν την ευγνωμοσύνη μας, ξέρουν αυτοί γιατί…
Και φυσικά ένα τεράστιο, ξεχωριστό «ευχαριστώ» στην επιμελήτριά μας Dina Kassou , που είναι κι εκείνη φίλη και οικογένεια και της χρωστάμε περισσότερα απ’όσα μπορεί να φαντάζεται και τον Tom Tsampanis και τη Vasia Karitinou τη σεναριακή ομάδα μας, που έχουμε την μεγάλη τύχη να τους έχουμε στο πλευρό μας.
Όλοι αυτοί αποτέλεσαν μια μοναδική κυψέλη, χωρίς βασίλισσες και κηφήνες. Παρά μόνο με εργάτριες μέλισσες που δούλευαν αδιάκοπα με τη χαρά της δημιουργίας.
Θέλουμε ακόμα να ευχαριστήσουμε τις οικογένειές μας για την αμέριστη στήριξή τους και την Χρυσούλα και τον Κώστα… Τους δικούς μας φυλακες αγγέλους.
Το τελευταίο όμως «ευχαριστώ» το χρωστάμε στον κόσμο που μας αγκάλιασε και μας τίμησε όλα αυτά τα χρόνια με την προτίμησή του. Που μας έβαλε στο σπίτι του και δεν έχανε ευκαιρία να μας βομβαρδίζει με μηνύματα αγάπης και με τις προσωπικές τους ιστορίες, που όσο φτάναμε στο τέλος έρχονταν όλο και περισσότερες. Για να μοιραστούν μαζί μας τις δικές τους σκέψεις και τα συναισθήματα. Πώς τους συντροφεύσαμε στον καιρό της πανδημίας και του εγκλεισμού, πώς τους θυμίσαμε όμορφες ή άσχημες στιγμές, πόσο λάτρεψαν ή μίσησαν ήρωες και τόσα άλλα. Και μέσα σε όλα αυτά, ζήσαμε την τεράστια τιμή από τον Panagiotis Timogiannakis οποίος δημιούργησε μια κοινότητα μοναδική και έδωσε πολύτιμα μαθήματα για τον κινηματογράφο με όχημα τη σειρά.
Η αγάπη που λάβαμε ήταν για μας το μεγαλύτερο παράσημο. Η δύναμή μας να συνεχίσουμε. Και γι’αυτό θα είμαστε αιώνια ευγνώμονες.
Αυτό ίσως ήταν το δυσκολότερο κείμενο που έπρεπε να γράψουμε για τις Μέλισσες. Γιατί εμπεριέχει τη λέξη «αντίο». Ξέρουμε όμως πως το Διαφάνι θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας και ελπίζουμε να μείνει και στις δικές σας.
Γι’αυτό δε θα πούμε «αντίο»…θα πούμε εις το επανιδείν.
Μελίνα & Πέτρος
Πηγή:parallaximag.gr